Μ. Βατοπεδίου - Κουτλουμουσίου, το χρήμα, οι Δημιουργός: Σωτήρης Τσιλ, Σωτήρης Τσιλίκας Όταν οι λύκοι φορούν προβιές, οι νυχτωμένοι αγάλλονται και ο Σατανάς σαρκάζει Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Σωτήρης Τσιλ
Ανοικτή επιστολή 23-09-08
Προς τον Ηγούμενο της Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους
Θεωρώ κατ΄αρχήν ως δεδομένο, ότι απευθύνομαι σε έναν πνευματικό άνθρωπο.
Με την επιστολή μου αυτή, θα προσπαθήσω να αγγίξω την καρδιά και την ψυχή σας.
Αν δεν το πετύχω, πιστεύω ότι αυτό θα οφείλεται ή σε δική μου ανικανότητα ή σε δική σας σκλήρυνση της καρδιάς και σε ξεστράτισμα της ψυχής από το φωτεινό δρόμο, σε άλλους δρόμους και σε άλλα μονοπάτια σκοτεινά και ανήλια.
Τα ανωτέρω, εφ’ όσον εσείς είστε στο δρόμο του Χριστού, θεωρώ ότι όχι μόνο δεν θα σας θίξουν, αλλά θα σας χαροποιήσουν κιόλας, γιατί θα νοιώθετε και θα ξέρετε ότι μιλώ με τη γλώσσα της καρδιάς και έτσι θα με συγχωρήσετε για τις εκφράσεις μου.
Αυτά που θα πω , έχω την πρόθεση να είναι απλά, ανθρώπινα, και –ελπίζω- αληθινά και δίκαια και σαν τέτοια φυσικά θα είναι εύκολα ελέγξιμα και διαπιστώσιμα. Και διορθώστε με αν κάπου κάνω λάθος.
Και θ’ αρχίσω με την προτροπή του Χριστού: ΄΄Όστις θέλει οπίσω μου κλπ,… όποιος θέλει να έρθει μαζί μου, να πετάξει τα ΄΄ενδύματά΄΄ του, να φορτωθεί τον προσωπικό του σταυρό και τότε, ας με ακολουθήσει΄΄.
Αυτό για μένα σημαίνει πως όποιος θέλει να ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο Χριστός, προαπαιτούμενο είναι, πως στην πράξη θα αποβάλει και θα πετάξει τον μέχρι τούδε εαυτό του, την προσωπικότητά του και θα ενδυθεί με τον χιτώνα του Χριστού, που είναι ο δρόμος που έδειξε, χάραξε και έζησε. Ο Χριστός και ο δρόμος που χάραξε, είναι εν και το αυτό.
Ποιός είναι αυτός ο δρόμος; Είναι ο δρόμος της Προσφοράς προς τον άνθρωπο.
Αυτό φαίνεται από τις παρακάτω παραφράσεις, δανεισμένες από το υλικό των Ευαγγελίων:
1. ΄΄Χριστός = ο υιός του Ανθρώπου΄΄
2. ‘’ήμουν γυμνός και δεν με ενδύσατε. Ήμουν πεινασμένος και δεν μου δώσατε ψωμί. Ήμουν φυλακισμένος και δεν με συμπαρασταθήκατε΄΄.
Και απαντώντας στην γεμάτη απορία ερώτηση των αφώτιστων ακόμα, πότε ήταν γυμνός, πεινασμένος και φυλακισμένος, τους είπε ουσιαστικά ότι, όταν θα βοηθούσαν έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, θα βοηθούσαν τον υιόν του ανθρώπου, το παιδί του θεού, τον ίδιο το Χριστό, το 2ο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.
3. ΄΄Αφήστε τα παιδιά να έρθουν προς εμένα΄΄.
Τα παιδιά έχουν συναίσθημα. Αναζητούν το φως και αποφεύγουν το σκοτάδι. Τα παιδιά ζουν στο εδώ και τώρα. Τα παιδιά μπορούν να παίζουν (ο παις ζει).
Τα παιδιά δεν έχουν σκληρυνθεί και αναζητούν ενστικτωδώς την αλήθεια που είναι ο Χριστός (Εγώ ειμί το φως, η αλήθεια και η ζωή). Και εσείς το πρεσβεύετε, έτσι δεν είναι;
4. ΄΄Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές΄΄.
Εκτός του οτι αναφερόταν σε συγκεκριμένους της εποχής του, ταυτόχρονα με τη γενίκευση που χρησιμοποίησε, μάλλον αναφέρεται διαχρονικά και σε κάθε άνθρωπο, που δουλεύει υπερεντατικά το μυαλό του, αλλά χωρίς να το εναρμονίζει με την καρδιά και την ψυχή του.
Όπως, όταν ένας δικηγόρος ή ακόμα χειρότερα ένας δικαστής, χρησιμοποιούν το μυαλό τους επιθετικά, υπηρετώντας την αδικία.
Τότε η καρδιά και η ψυχή τους είναι αλυσοδεμένα και τα δυό και οι άνθρωποι αυτοί υποκρίνονται ότι υπηρετούν το δίκιο, το φως, την αλήθεια και τη ζωή, δηλαδή το Χριστό, στον οποίον ορκίζονται.
Στην πραγματικότητα είναι επίορκοι, ψεύτες και υποκριτές, αλλά έχουν το απυρόβλητο, λόγω του ρόλου τους, που σαν ρόλος, αυτός καθ’ εαυτόν, είναι ιερός.
Αναφέρομαι σε νομικούς των ΄΄γκάκστερς΄΄ όλων των αποχρώσεων, που στο κοινωνικό γίγνεσθαι και παρόλον που ανήκουν ουσιαστικά στις μαύρες δυνάμεις, μπορεί να φαίνονται και έτσι να θεωρούνται ευυπόληπτοι πολίτες.
Όταν υπάρχουν δοσοληψίες ΄΄κάτω από το τραπέζι΄΄, όταν αυτές γίνονται γρήγορα μην αφυπνισθεί ο κόσμος, όταν ουσιαστικά στρέφονται εναντίον των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και των πιστών, για να καρπωθούν… κάποιοι ΄΄εκλεκτοί΄΄, όταν εμπλέκονται σε εμπορικές δοσοληψίες Μοναχοί…
Κάνατε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου…
Ποιόν αλήθεια θεό προσκυνούν;
Τον Χριστό, ή τον Μαμωνά;
Μπορεί να πει κανείς που βρίσκεται σε άγνοια :΄΄μα ο μοναχός έχει αποφασίσει να πεθάνει για τον κοινωνικό κόσμο, έχει πάει
σ΄έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο του μοναστηριού, για να σώσει την ψυχή του και δεν τον νοιάζουν τα εγκόσμια’’.
Αυτό βέβαια αποτελεί πλάνη. Αλίμονο, άλλωστε, αν ήταν έτσι. Τα μοναστήρια θα γέμιζαν δειλούς εγωιστές. Ανθρώπους που επειδή δεν τα κατάφεραν στον κόσμο, φοβούμενοι τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τη φυγή, κατέφυγαν στο μοναστήρι.
Ετσι, αποφεύγοντας την υπευθυνότητα και την ανάληψη της ευθύνης, εκχώρησαν την ελευθερία βούλησης και την ευθύνη σε άλλους, με αντάλλαγμα την ανευθυνότητα και τη σωτηρία της ψυχής τους.
Αν ομως συνέβαινε αυτό, θα ήταν κάτι το φριχτό και ένας που ενδιαφέρεται για τα συμβαίνοντα, υποθέτω ότι, θάλεγε: αυτό, μόνον ο Αντίχριστος θα το ήθελε.
Γιατί, ο Χριστός το είπε φωτεινά: αν κάποιος θέλει νάρθει με μένα, να έρθει εν πλήρη συνειδήσει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών του.
Και βέβαια με απαραίτητη προϋπόθεση το ΄΄αγάπα τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου’’.
Ο άνθρωπος που αποφασίζει να γίνει μοναχός,
-είτε είναι στην κατηγορία των φυγάδων από την κοινωνική ζωή, που δεν μπορούν να αγαπούν τους άλλους, αφού αμύνονται με την φυγή και το μόνο που τους νοιάζει είναι ο εαυτούλης τους.
-είτε είναι ο συνειδητός άνθρωπος, που εγκαταλείπει τα εγκόσμια και απερίσπαστος προσπαθεί να επικοινωνήσει με το Θεό-πατέρα, μέσω της αγάπης του προς τον Χριστό, τον υιό του Ανθρώπου, αγαπώντας τους αδελφούς του (όχι μόνο τους Μοναχούς, αλλά όλους τους ανθρώπους, ακόμα και αυτούς που φέρονται εχθρικά).
Γι’ αυτό, το να είναι κανείς Μοναχός, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
Κύριε Ηγούμενε της Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους
Απευθύνομαι σ’ εσας, γιατί και εσείς εκφράσατε διεκδικήσεις, σε ΄΄φιλέτα΄΄ στη Χαλκιδική.
Και σεις βάλατε αντιμέτωπο τον κόσμο με την θρησκεία, προκαλώντας το κοινό αίσθημα, με απαράδεκτες διεκδικήσεις.
Ελπίζω πως με την υπόθεση Βατοπεδίου (Βατοπαιδίου!!!), και με όσα βγαίνουν στο προσκήνιο, στη δημοσιότητα και στο φως της αλήθειας (η αλήθεια, δεν διακηρύττετε και εσείς ότι είναι ο Χριστός;), να συνειδητοποιείτε ότι κάτι το σκοτεινό, κάτι το πολύ διαβολικό, έχει παρεισφρήσει και συμβαίνει στην κοινότητα του Αγίου Όρους.
Ο πατέρας Παίσιος επισημαίνει στα προφητικά του, ότι θάρθει καιρός που η διαφθορά στους ανθρώπους της θρησκείας και μάλιστα στους Μοναχούς!!! Θα είναι μεγάλη …
Με την ευκαιρία σας παραθέτω αποσπάσματα, κεφαλαίου για την θρησκεία, από ανέκδοτο ακόμη βιβλίο μου.
Μονές – Μοναχοί – Ασκητές
Το ρήμα μονάζω συντίθεται από τις λέξεις μόνος + ζω.
Στον χριστιανισμό, Μοναχοί (καλόγεροι) είναι αυτοί που επέλεξαν να ζουν μόνοι, στη μοναξιά (μόνος + αξία) μακριά από τους κοινωνικούς ‘’θορύβους’’, σε οργανωμένα κοινόβια, τις μονές ή σε μεμονωμένες σκήτες, ως αναχωρητές- ασκητές.
Στα ησυχαστήρια αυτά (κελιά – σκήτες) οι Μοναχοί εκπαιδεύονται, ασκούνται και επιδίδονται στο έργο τους, που είναι η πνευματική ζωή.
Τι είναι –όμως – η πνευματική ζωή;
Είναι το αντίστοιχο της αισθητηριακής ζωής, αλλά στο φαντασιωσικό (πνευματικό) πεδίο.
Για την αντίληψη και συνειδητοποίηση του κόσμου και για την δράση στον κόσμο των αισθήσεων, δηλαδή στον κόσμο της αισθητής πραγματικότητας, χρησιμοποιούνται οι πέντε αισθήσεις.
Στον πνευματικό κόσμο, ενεργοποιούνται οι ‘’πνευματικές αισθήσεις’’, που κάνουν κοινωνό τον μυημένο, στον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας.
Η αφύπνιση και δράση στον πνευματικό κόσμο, είναι έργο δυσχερέστατο, αρκεί να σκεφθεί κανείς το πόσο δύσκολο είναι να μένει κανείς μόνος και αντιμέτωπος με τον εαυτό του.
Διότι τότε αναδύεται από τα κατάβαθα του είναι του και βγαίνει στο συνειδητό, ψυχικό υλικό, δύσκολο στο χειρισμό (κατά το πρίσμα της ψυχολογίας: επιθυμίες, φόβοι, άγχη, θλίψη – κατάθλιψη και σωματοποιήσεις τους, ως και Αμυντικοί μηχανισμοί του Εγώ.
Κατά το πρίσμα της θρησκείας:
Πειρασμοί, πλάνες και ενεργοποίηση των ενστίκτων κλπ από τον σατανά).
Όταν έρθει στο προσκήνιο η ανάγκη αντιμετώπισης τέτοιου υλικού, τότε ο άνθρωπος – αν δεν τα καταφέρει- είτε τα παρατάει και σπεύδει να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους ή αντικείμενα - δραστηριότητες λχ ‘’το ρίχνει’’ στη δουλειά ή στο φαγητό,
είτε αναζητά και επιζητεί να βρει έναν οδηγό-δάσκαλο-θεραπευτή, για να του μάθει πώς να αντιμετωπίζει τα του κόσμου της ψυχής (γνώση-κατανόηση των συμβαινόντων, τρόποι αντιμετώπισης, δρόμος-ατραπός, νόημα ζωής).
Μια γεύση από τα πιο πάνω, παίρνουν αυτοί που κάνουν ψυχοθεραπεία και αυτοί που ακολουθούν την Γιόγκα.
Όσοι δε, βρίσκονται σε ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, τα βιώνουν όλα αυτά, καλά στο πετσί τους.
Οι προσερχόμενοι στις Μονές υποψήφιοι Μοναχοί, εφ’ όσον γίνουν δεκτοί, ονομάζονται Δόκιμοι και δοκιμάζονται για ένα διάστημα, για την διαπίστωση της καταλληλότητας, για τον ρόλο που οι ίδιοι επιζητούν. Επί θετικής έκβασης, ακολουθεί η κουρά και η λήψη του νέου ονόματος και ο Δόκιμος αποκτά τον ρόλο - ιδιότητα του Μοναχού.
Ποιο είναι το έργο του Μοναχού;
Τονίζεται ότι στην περίπτωσή του, ο κοινωνικός άνθρωπος έχει οικειοθελώς αποθάνει, σαν να έχει ‘’αυτοκτονήσει’’ και έχει ΄΄αναστηθεί΄΄ στον κόσμο του Μοναστηριού, με το καινούργιο όνομα.
Δεν έχει ούτε το παλιό του όνομα, ούτε υλικά αγαθά. Δεν έχει τίποτα, μόνον τον διακαή πόθο για το μεγάλο έργο. Ετσι, δεν τον ενδιαφέρει ο αισθητηριακός κόσμος, αλλά ο πνευματικός.
Εκεί εργάζεται συνεχώς, ώστε να γίνει κατάλληλο όργανο για την επιτέλεση του πνευματικού έργου.
Στην μοναξιά, οι πειρασμοί του αισθητηριακού κόσμου αποκλείονται ή κατά το δυνατόν περιορίζονται .
Ο Μοναχός ακολουθεί τους παράγοντες Ταπεινότητα και Υπακοή, που σημαίνει ότι προσπαθεί να αποβάλει τον εγωισμό, τη δική του βούληση και κρίση και βέβαια τις επιθυμίες και τους φόβους, που δυνατόν να μεγενθύνονται στις συνθήκες αυτές.
Ακολουθεί τις εντολές του πνευματικού του οδηγού-δασκάλου, στα πλαίσια της οργανωμένης μοναστικής ζωής.
Ο Μοναχός –όπως τονίστηκε- δεν έχει επιθυμίες, όνειρα, βούληση, παρά μόνον την διακαή επιθυμία της πνευματικής προσφοράς, αποδεχόμενος πόνους, στερήσεις, φριχτές ίσως αμφιβολίες και φυσικά σε πλαίσιο ακτημοσύνης.
Έτσι θεωρείται ότι εργάζεται με τις δυνάμεις του φωτός, για να στηρίζει και να βοηθάει πνευματικά τον κόσμο, βελτιούμενος συνεχώς και ο ίδιος.
Το ζητούμενο είναι να αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στο Φωτεινό έργο, που είναι η αφύπνιση του κόσμου στον αληθινό κόσμο της αγάπης.
Πόσοι τα καταφέρνουν; Πόσοι δεν τα καταφέρνουν;
Και εδώ εμφανίζεται το επικίνδυνο σημείο. Το σημείο της κρίσης και η τελική επιλογή του δρόμου.
Η να συνταχθεί με τον Χριστό και να ακολουθήσει το δρόμο και το παράδειγμά του, ή πλανόμενος, να συνταχθεί με τον Σατανά.
Είναι αδύνατον να λατρεύει τον Χριστό και τον Μαμωνά μαζί.
Είναι το ασυμβίβαστο.
Εκτός και αν κρατήσει ως περίβλημα το Χριστικό στοιχείο και μ’αυτό καλύψει μέσα του τον Διάβολο.
Δύο σημεία –μεταξύ πολλών άλλων- άξια προσοχής, είναι αναφορικά με την λέξη καλόγερος και την σχέση των Μοναχών με τον κόσμο των αισθήσεων.
Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, διότι ο οργανισμός τείνει να επανέρχεται συνεχώς στον αισθητηριακό κόσμο και χρειάζονται επαναληπτικές επίπονες ψυχικές ασκήσεις.
Επί πλέον, η φυγή από τον αισθητηριακό κόσμο, μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να καταφεύγει συνεχώς στον κόσμο της ονειροπόλησης και μπορεί να μεταφερθεί το δράμα της έκφρασης επιθυμιών, από τον φαντασιωσικό τομέα στην αισθητή καθημερινότητα.
Αποτέλεσμα μπορεί να είναι να χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας και τελικά να βρίσκεται εκτός πραγματικότητας.
Για τον λόγο αυτόν οι Μοναχοί επιβάλλεται να ακολουθούν αυστηρό πρόγραμμα και στον πνευματικό αλλά και στον αισθητηριακό κόσμο.
Γι αυτό και υπάρχει πρόνοια στο να ασκούνται-εργάζονται συνεχώς και στον κόσμο των αισθήσεων με αγροτικές, οικιακές εργασίες, επαφές στο κοινωνικό επίπεδο εντός και εκτός μονής κλπ, ενώ βρίσκονται συνεχώς υπό το άγρυπνο βλέμμα του πνευματικού τους.
Αναφορικά με την προσωνυμία των Μοναχών ως καλογέρων, θα πρέπει να εξετασθεί προσεκτικά η σύνθετη αυτή λέξη, με όλα τα παρελκόμενα.
Η σύνθεση των λέξεων καλός + γέρος, δίνει την λέξη καλόγερος.
Καλός είναι κατ’ αρχήν ο αβλαβής, αυτός που δεν προξενεί βλάβη. Ακόμα είναι αυτός που με την προηγούμενη συνθήκη, λόγω ακριβώς της καλοσύνης του, συντελεί στην προστασία, στήριξη και ιδίως στην επιβοήθηση της έκφρασης του άλλου (περιβάλλοντος).
Γέρος κυριολεκτικά μεν είναι ο ηλικιωμένος, αλλά μεταφορικά μπορεί να είναι και ο ανόητος (ξεκουτιασμένος), ή αντίθετα ο γεμάτος πείρα άνθρωπος, από τις εμπειρίες της ζωής (Γερουσία=συμβουλευτικό όργανο, συμβούλιο γερόντων στις πρωτογονικές φυλές).
Επομένως, με λίγη υπερβολή, καλόγερος μπορεί να είναι ο σοφός άνθρωπος, ο καθοδηγητής στη ζωή για άλλους ανθρώπους, που ζουν στην άγνοια και επιζητούν καθοδήγηση.
Όμως πόσοι από τους καλόγερους έχουν επιτύχει τέτοια εξέλιξη, ώστε να πληρούν το προσωνύμιό τους;
Θεωρητικά θα πρέπει να είναι ελάχιστοι, δεδομένου του ότι πολλοί προσέρχονται στις μονές από την νεαρή τους ηλικία και χωρίς να έχουν εμπειρίες ζωής.
Ο αντίλογος σ’αυτό θα ήταν ότι εκπαιδεύονται στα Μοναστήρια. Όμως άλλο είναι η θεωρητική εκπαίδευση ενός χειρουργού και άλλο η πρακτική του εμπειρία. Και τα δύο είναι απαραίτητα.
Σε κάποιο εγχειρίδιο για τον Βουδισμό αναφερόταν ότι ο άνθρωπος μπορεί να ασχοληθεί και να αφιερωθεί στη θρησκεία, εφ’ όσον έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του (καρμικές σχέσεις με τη ζωή και τους ανθρώπους, σχέση με το άλλο φύλο, τεκνοποίηση, εργασία). Και αυτό φαίνεται λογικό και είναι κατανοητό.
Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν ένας νεαρός που δεν έχει γευθεί και γνωρίσει πχ την ερωτική σχέση, χαρά και απογοήτευση, να μπορεί να συμβουλεύει τους άλλους για τα σχετικά θέματα.
Πολύ συχνά ένας αποτυχημένος στον ερωτικό τομέα είναι και επιθετικός προς το άλλο φύλο και την σεξουαλικότητα γενικότερα και κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, προβάλλοντας το δικό του, ίσως άρρωστο υλικό. Αυτός δεν θα βασίζεται στην δική του αλήθεια, αλλά θα αναφέρεται –με δική του όμως ερμηνεία- σε πατερικά κείμενα, που έχει αποδεχθεί απριόρι ως φέροντα αλήθειες.
Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να αναφερθούν τα λόγια που υποτίθεται ότι είπε ο Βούδας. Πάντως άσχετα με το ποιος τα έχει πει, είναι πολύ σημαντικά και σε πολύ ελεύθερη απόδοση είναι τα παρακάτω: ‘’Μην πιστεύεται στις ιερές γραφές του κόσμου, απλά επειδή θεωρούνται ή είναι ιερές. Μην πιστεύετε στους σοφούς του κόσμου, απλά επειδή είναι σοφοί. Μην πιστεύετε στα λόγια των αγίων, επειδή τα είπαν άγιοι. Μην πιστεύετε και σ’εμένα τον Βούδα και σ’αυτά που σας λέω, επειδή είμαι ο Βούδας.
Όμως να πιστέψετε οτιδήποτε, φθάνει να είναι το προϊόν εσωτερικής έρευνας, αναζήτησης και βίωσης-εμπειρίας, με γνώμονα την εύρεση της αλήθειας.
Αλλά ποιοι αλήθεια είναι οι λόγοι, που οδηγούν νεαρούς ανθρώπους στο να εγκαταλείψουν τους γονείς, τους συγγενείς, τις χαρές του κόσμου, όλον τον κόσμο και να κλεισθούν στα Μοναστήρια;
Βεβαίως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η έφεση προς την θρησκεία. Αυτή η έφεση καλλιεργείται συστηματικά στα κατηχητικά, όπως τα ταλέντα στη μουσική καλλιεργούνται και προωθούνται από τις Μουσικές σχολές.
Όμως για να ΄΄πεθάνει΄΄ ένας για τον κόσμο και να ΄΄αναστηθεί΄΄ στον κόσμο του Μοναστηριού, σημαίνει ότι δεν τον τραβούν οι χαρές του κόσμου.
Αν οι χαρές, οι αγάπες, τα όνειρα και οι προσδοκίες ενός ανθρώπου υποστούν απώλεια, τότε ο άνθρωπος πιθανόν να μην έχει λόγο για να ζεί και μπορεί και να αυτοκτονήσει.
Ετσι ΄΄αυτοκτονεί΄΄ και ο υποψήφιος Μοναχός και ΄΄ανασταίνεται΄΄ σ’ έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο του Μοναστηριού.
Για ορισμένους, οι δυσκολίες, η ανικανότητα και η αδυναμία να ανταπεξέλθουν στις διαπροσωπικές σχέσεις και ιδίως στη σχέση με το άλλο φύλο (ερωτική και σεξουαλική σχέση) είναι ενδεχόμενο να εμφανίσουν την αμυντική συμπεριφορά ΄΄Φυγή΄΄ και μπορεί κάλλιστα να κάνουν έναν άνθρωπο αναχωρητή.
Ο αντίλογος σ΄αυτό θα ήταν ότι έτσι έπρεπε να γίνει, δηλαδή να υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, ώστε να ωθηθεί ο άνθρωπος σε αποστολή του στο πνευματικό πεδίο.
Όμως έτσι, στερείται ο συγκεκριμένος άνθρωπος την συνειδητή βούληση, ανευθυνοποιείται και ωθείται από εξωσυνειδητές δυνάμεις-δράσεις.
Όμως υπάρχουν Μοναχοί που ίσως γεννήθηκαν για να είναι Μοναχοί, όπως ο Παίσιος, ο Αρσένιος και ο Κοσμάς ο Αιτωλός, που αποτελούν ΄΄φάρους΄΄, αλλά αυτοί είναι οι λίγοι.
Χρήμα&επιχειρήσεις
Η κάλυψη των αναγκών μιας κοινωνίας σε διάφορα προϊόντα, επιτελείται μέσω της λειτουργίας της αγοράς.
Αγορά είναι ο λειτουργικός χώρος της διάθεσης και ανταλλαγής προϊόντων.
Αγορά –ακόμα- σημαίνει την πράξη νόμιμης απόκτησης ενός προϊόντος.
Τα προϊόντα της αγοράς μπορεί να είναι αντικείμενα ή υπηρεσίες. Τα αντικείμενα μπορεί να είναι οργανισμοί και παράγωγά τους, τεχνητώς παραγόμενα οργανικά ή ανόργανα είδη, κτίσματα, η γη κλπ
Η πορεία ενός προϊόντος είναι: η παραγωγή ή η ανάδειξή του ως προϊόν αγοράς (λχ η γη, ένα φάρμακο κλπ), η διακίνηση, η ανταλλαγή-πώληση και η κατοχή - κατανάλωση.
Η διεκπεραίωση των ανωτέρω γίνεται μέσω επιχειρήσεων παραγωγής, διακίνησης, ανταλλαγής-πώλησης.
Το βασικό ανταλλάξιμο προϊόν και ταυτόχρονα το μέσον ισοτιμίας με την αξία του προϊόντος, είναι το χρήμα.
Ο εν κατακλείδι λόγος ύπαρξης μιας επιχείρησης είναι το κέρδος.
Το κέρδος επιτυγχάνεται μέσω εμπορικών συναλλαγών, που είναι διαδικασίες διακίνησης της αξίας και της ανταλλαγής, ανταλλαξιμότητας ή πώλησης ενός προϊόντος.
Εμπόριο είναι η διαχείριση της αξίας ενός προϊόντος, μέσω των θεμιτών ανταγωνιστικών κανόνων της αγοράς και του νόμου της προσφοράς και ανάγκης ζήτησης, με σκοπό το νόμιμο κέρδος, επί ευνομούμενης πολιτείας.
Επειδή το κέρδος είναι αποτέλεσμα κατάλληλων εμπορικών χειρισμών, που υπόκεινται στους κανόνες της αγοράς, εύκολα αναδύονται διεργασίες αισχροκέρδειας και γενικότερα παράνομου πλουτισμού, όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν (χαλαρότητα ηθών και δυσπραγία εφαρμογής νόμων).
Το νόμιμο δεν είναι κατ’ ανάγκη και ηθικό και το ηθικό δεν είναι πάντα νόμιμο. Αντίθετα άδικα και ανήθικα δεδομένα, μπορεί να έχουν τον πέπλο της νομιμοφάνειας και κατ’ ανάγκη να φαίνονται ως νόμιμα, ενώ δίκαια κατ’ ουσίαν δεδομένα και ηθικά άμεμπτη συμπεριφορά, μπορεί να μην νομιμοποιύνται ως τέτοια.
Η εμπορική επιχείρηση υπόκειται στους κανόνες-νόμους της αγοράς, τη ζήτηση και τον ανταγωνισμό και εκεί δεν χωρούν συναισθηματισμοί, αγάπες και λουλούδια.
Οπου δεν ακολουθείται η ψυχρή λογική και η επιθετικότητα δια του ανταγωνισμού, η αποτυχία της επιχείρησης είναι δεδομένη.
Μοναχοί και επιχειρήσεις. Το ασυμβίβαστο.
Εξ αντικειμένου, Μοναχός σημαίνει πρακτικά έναν ωσεί πεθαμένο άνθρωπο για την πολιτεία, άμεσα α-συμμέτοχο και ανύπαρκτο για τα κοινωνικά δρώμενα και πρώην ζωντανό άνθρωπο, αναφορικά με τον αισθητηριακό κοινωνικό κόσμο.
Έναν άνθρωπο, όμως, που ενώ ακόμα είναι ζωντανός, μεταλαμβάνει και είναι κοινωνός της πνευματικής ζωής, όπου κυριαρχεί ο νόμος της αγάπης και της προσφοράς.
Και όλα αυτά θεωρούμενα ως ισχύοντα και βασιζόμενα στη θεωρητική λειτουργία του Μοναστηριακού χώρου και σ΄αυτά που κατέλειπαν σημαντικοί άνθρωποι της Μοναστικής και ασκητικής ζωής, όπως ο πατέρας Παίσιος.
Με βάση τα ανωτέρω, Μοναχός και ταυτόχρονα έμπορος (εμπόριο = υλικό κέρδος-χρήμα) είναι έννοιες εντελώς ασυμβίβαστες.
Ο ίδιος ο Χριστός, οργισμένος και χειροδικών είπε: ΄΄καταντήσατε τον οίκο του πατρός μου, οίκον εμπορίου΄΄.
Τι συμβαίνει όμως, όταν Μοναχοί ασχολούνται με την απόκτηση υλικού κέρδους και χρήματος, με την πρόφαση ότι το κάνουν για την Μονή, μέσω της επιχειρηματικής-εμπορικής, άρα ανταγωνιστικής – συγκρουσιακής (επιθετικής) συνδιαλλαγής;
Σημαίνει προφανώς ότι οι Μοναχοί αυτοί έχουν χάσει τον δρόμο τους.
Και αντί για τον πνευματικό δρόμο της προσφοράς και της αγάπης, σε πλαίσιο ακτημοσύνης, έχουν αντίθετα ακολουθήσει τον δρόμο της κατοχής και χρήσης υλικών αγαθών, χρήματος (κατά νόμιμο ή ακόμα και κατά παράτυπο και παράνομο τρόπο), δύναμης και ισχυρής εξουσίας, χρησιμοποιώντας την στυγνή λογική, τους νόμους των ανθρώπων και τον επηρεασμό κοσμικών εξουσιών δια του ιερατικού τους σχήματος, μίλλια –έτσι- απέχοντες από τους νόμους του Θεού.
Εκτός όμως αυτού του φοβερού γεγονότος, μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο που είναι ακόμα φοβερότερο.
Επειδή στη Μοναστική ζωή είναι δεδομένος ο νόμος της Υπακοής, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, και η διάρθρωση της λειτουργίας του Μοναστηριού είναι η ιεραρχική – πυραμιδική δομή, αν καταληφθεί – αλωθεί ο πυραμιδικός μηχανισμός, από άτομα που δεν έχουν καμιά σχέση με την ουσία του Μοναχισμού και ο σκοπός τους είναι η χρησιμοποίησή του για ιδιοτελείς σκοπούς, οι ουσιαστικές βλάβες για το Μοναστήρι, αριθμό καλόγερων και για τους πιστούς , μπορεί να είναι ανυπολόγιστες.
Μοναχός και εμπόριο μαζί είναι έννοιες ασυμβίβαστες, αλλά αν αυτό συμβαίνει, οφείλεται στο ότι οι λύκοι φορούν προβιές και αυτοπροβάλλονται ως πρόβατα.
Δεν χρειάζεται πολύς επί πλέον κόπος για να ανακαλυφθεί και αποκαλυφθεί η ταυτότητα των ίδιων των λύκων.
Αν φύγουν οι αναστολές και οι προκαταλήψεις λόγω του εμφανούς περιβλήματος (προβιές) που ανάγουν στην α-βλάβεια και στο Χριστό, κατά τα άλλα, το περιεχόμενο είναι το … αντίπαλον δέος, οι καμουφλαρισμένες δυνάμεις του Σατανά.
Τι γίνεται με τους πιστούς;
Οι φανατικοί πάντα είναι τυφλοί και έτσι δεν βλέπουν τίποτα.
Αυτοί όμως που έχουν το χάρισμα της διάκρισης, μπορεί να διακρίνουν τα συμβαίνοντα πίσω από το φαίνεσθαι.
Χρέος τους τότε και οφειλή τους είναι ότι χρειάζεται να αντιδράσουν με αποκάλυψη, ώστε να αρχίσουν οι διεργασίες οδυνηρής χειρουργικής κάθαρσης και εξυγίανσης, στα πλαίσια του δικαίου, με σκοπό να λάμψει η αλήθεια.
Ποια είναι όμως, ή τι είναι η αλήθεια;
Ο Χριστός είπε: εγώ ειμί το φως, η αλήθεια και η ζωή …
Τον Χριστό δεν ζητούν οι πιστοί; Ας τον βρούν στη μορφή της αλήθειας.
Το έργο αυτό της αποκάλυψης των αντίχριστων, είναι τεράστιο και χρειάζεται την ευαισθητοποίηση, κινητοποίηση και συνδρομή της δύναμης της κοινής γνώμης.
Γιατί εξ άλλου, φωνή λαού, οργή θεού …
Το χρήμα
Το χρήμα αποτελεί το αντίτιμο στην αξία ενός πράγματος ή μιας προσφερόμενης υπηρεσίας.
Είναι μορφή δύναμης και σαν τέτοια είναι είτε δημιουργική είτε καταστροφική, ανάλογα με την πρόθεση του χρήστη και τα παρελκόμενα από την χρησιμοποίησή της.
Η κατοχή του, λόγω της αναγνωρισμένης δύναμης που συνεπάγεται, ανταγωνίζεται αξίες και ιδανικά, αποτελεί το κλειδί και ταυτόχρονα και το ελιξίριο ζωής για τις εξουσίες.
Ετσι ενώ το χρήμα αποτελεί αντίτιμο, μπορεί να καταλήξει να είναι αξία και αντίτιμο να είναι τα πράγματα και οι υπηρεσίες. Αντί να είναι ο υπηρέτης, μπορεί να γίνει ο κύριος.
Το χρήμα εμφανίζεται και κυκλοφορεί με την μορφή νομισμάτων, που είναι τα μεταλλικά κέρματα (χρυσά, αργυρά, χάλκινα κλπ), ή τα χάρτινα νομίσματα (χαρτονομίσματα).
Αντίτιμο σε χρήμα αποτελούν οι συναλλαγματικές, τα ομόλογα, οι μετοχές κλπ, αλλά και έργα τέχνης, κτίρια, η γη κλπ.
Στην ηλεκτρονική εποχή κυκλοφορεί ευρέως ‘’πλαστικό’’ χρήμα με την χρήση των ειδικών ηλεκτρονικών καρτών.
Η κλοπή του χρήματος με ‘’γυμνό χέρι’’ (ληστεία) ή με το ‘’γάντι’’ (απάτη), αποτελεί αιώνιο κοινωνικό πρόβλημα.
Στην εποχή μας, που βγαίνει στο προσκήνιο η καλώς και η κακώς εννοούμενη Παγκοσμιοποίηση, προωθείται και προτείνεται, λόγω απλότητας και ασφάλειας –ως λέγεται- η χρήση του ηλεκτρονικού χρήματος.
Όμως, η εξάλειψη της αμεσότητας με το χρήμα, στερεί τον χρήστη από την αίσθηση της διαχείρισης της δύναμης αυτής και ευνοεί την σπατάλη και την ανευθυνοποίηση, ιδίως σε νεαρότερους ή ανώριμους χρήστες.
Εξ’ άλλου, η συγκέντρωση των προσωπικών δεδομένων και του χρηματικού ταμείου σε μια ηλεκτρονική αποθήκη (κάρτα, τσιπ), είναι επιδεκτική για πλήρη καταστροφή (με κλοπή ή φόρτωμα λογαριασμού κλπ), από επίδοξους επιτήδειους κλέφτες.
Ειδικά το υποδόριο τσιπάκι, αποτελεί επιπρόσθετα και μια κερκόπορτα για τον έλεγχο της σωματικής και ψυχικής υγείας του φορέα του, άν παράνομες εξουσίες θελήσουν να το χρησιμοποιήσουν από μακριά.
Εκτός όλων αυτών, η σκέψη για ουσιαστική κατάργηση των κερμάτων και χαρτονομισμάτων και η χρησιμοποίηση καρτών ή τσιπ, εξασφαλίζει την δυνατότητα όπως προαναφέρθηκε, να εξυπηρετεί και τον πλήρη έλεγχο των ανθρώπων από παράνομες εξουσίες.
Με τέτοιες εξελίξεις, ο άνθρωπος θα χάσει την αίσθηση και την κυριολεξία της προσωπικής ελευθερίας για την αυτοδιάθεση και διαχείριση του εαυτού του και θα ασφυκτιά στην δυνατότητα και την πιθανότητα να ελέγχεται συνεχώς.
Στη χειρότερη περίπτωση, με αυτά και άλλα, οι περιθωριακοί και οι ιδεολόγοι, δεν θα έχουν πια θέση στον ήλιο.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-12-2011 | |