Ανησυχία του δειλινού

Δημιουργός: Konstantinos. S

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν πέφτει το δείλη
και γέρνουν τ’ άνθη μέσ’ τη σκιά,
τεντώνει η μορφή σου
ν’ ακούσει τον ήχο γλυστρώντας στα θολά.

Και νοιώθεις τόσα αισθήματα
σκέψεις πυροτεχνήματα,
να σκάνε στης καρδιάς τη σκοτεινιά.

Να βλέπεις μέσα απ’ του νού τα σύννεφα
στα φωτεινά σου ανοίγματα,
πέρνα και πάρε μ’ αγκαλιά.

Άνθρωποι που φράζουν τ’ αυτιά τους
και όλο θέλουν τα δικά τους,
μέσα σ’ εικόνες που περνούν ανύποπτα
θόρυβος για το τίποτα.

Και πιάνεις μετέωρα νήματα
να υφαίνουν τα νοήματα,
του κόσμου τις συμβάσεις υφαντά.

Να μένεις μέσ’ του νού την απλωσιά
στη φωτεινή διαύγεια,
πέρνα και πάρε μ’ αγκαλιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-01-2012