όταν ο ήλιος σβήνει

Δημιουργός: erinouli, aikaterini

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξημερώνει... και εγώ με μάτια ορθάνοιχτα ψάχνω να βρώ λέξεις για να γεμίσω το
κενο της ζωής μου..
Βλέπω απ' το ραγισμένο τζάμι του σπιτιού μου, τον ήλιο να ξετρυπώνει δειλά
πίσω απο πελώρια βουνά..
Αυτό μου είχαν πει ότι το λένε ελπίδα.. ελπιδα όμως για ποιους?


Απο παιδί παρατηρούσα τη Δύση..
Αισθανόμουνα ότι κάτι με δένει μαζί της.. που να το φανταζόμουνα...
Η ίδια η ζωή με οδηγούσε βήμα βήμα στο δρόμο της..


Δεν θα ονόμαζα τον εαυτό μου '' μοιραία '' ...
Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα να ξεπεράσω εμένα...
Να κερδίσω ανθρώπους και στιγμές..
Μόνο που ο άνθρωπος πολλές φορές κουράζεται..
Αισθάνεται έντονα την κοροϊδια, την εκμετάλλευση της ίδιας του της ύπαρξης..
Ποιος ο λόγος λοιπόν?


Εγώ γεννήθηκα, μεγάλωσα..
Και η μόνη αληθινή αγκαλιά που γνώρισα.. ήταν εκεινης της Κυρίας που οι
άνθρωποι την ονόμασαν.. Δύση.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2012