Μιας ξένης νιότης

Δημιουργός: morrissey

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σφύριζε η πίκρα, πλάι μου, σκοπούς μιας ξένης νιότης,
Και στράγγιζε απ’ το μέτωπο, ο άνεμος, δάκρυ και αίμα.
Κάθε βραδιά που η μάνα μου, με μάτια θολωμένα,
Να φέρω πίσω ζήταγε, στο σπίτι μας, το γιο της.

Μα εγώ σε ρούχα δανεικά πέρασα τη ζωή μου.
Δίπλα σε φώτα κίτρινα, που αιμορραγούσαν θλίψη.
Και απ’ τον Πανάγαθο Θεό ζητούσα να συνθλίψει,
Είτε τον εφιάλτη μου, είτε την ύπαρξή μου.

Οι άνθρωποι στο πλάι μου θολές μοιάζανε εικόνες.
Τρένα που από τις ράγες τους λεπτό δεν παρεκκλίνουν.
Μέχρι να έρθει η στιγμή που όλες οι λάμπες σβήνουν,
Και στο σταθμό μαυρίζουνε των διαδρομών οι οθόνες.

Τα χέρια μου κουράστηκαν να στέκουν απλωμένα.
Βοριάς δριμύς τα πάγωσε, κλαδιά γεμάτα χιόνι.
Με την ελπίδα χάθηκαν Άνοιξη πως ζυγώνει,
Δίπλα σε χώματα έρημα και άνθη μαραμένα.

Κάποιες νυχτιές με μάζευαν, λιώμα απ’ το μεθύσι,
Φίλοι, με ένα μειδίαμα για το κατάντημά μου.
Μα εκείνες τις στιγμές ξανά ερχότανε κοντά μου,
Η κόρη που με αγάπησε και είχα και εγώ αγαπήσει.

Λουσμένη στη Πανσέληνο των δεκαοχτώ της χρόνων,
Και δροσερή σαν γάργαρο νερό της λησμονιάς,
Mου είχε πει «Θα είμαι εδώ, αρκεί να με αγαπάς,
Το παγωμένο, να δεχθώ, μαχαίρι, των δαιμόνων».

Έλαμπε σαν πεντάκτινο αστέρι που οδηγάει,
Τρεις μάγους μες την έρημο, στο Θείο και το Ιερό.
Και έστηνα στο βλέμμα της δοξαστικό ναό,
Απ’ το κακό -και εμένανε- πάντα να τη φυλάει.

«Τη πλάνεψε η θάλασσα, του Αυγούστου ένα Σαββάτο.
Βούτηξε απ’ την αόρατη σανίδα του ουρανού.
Για μια στιγμή η λάμψη της να είναι ορατή παντού,
Και ύστερα αντί για θάλασσα, έβλεπα μόνο βάλτο».

Την εξορία βίωσα σαν ήρωας του Μάρκες.
Ένας αιώνας πέρασε και ακόμα την προσμένω.
Να ακροβατώ σε ένα σχοινί λεπτό και πριονισμένο,
Πάνω από στρατόπεδα που είναι γεμάτα νάρκες.

Και όπως κρατώ τον ίσο μου, σαν να 'μουνα Δεσπότης,
-Τάχα προσμένω να φανεί, μα αυτή δε θα γυρίσει-,
Τη μάνα μου φέρνω στο νου, ποιος θα ειδοποιήσει,
Ότι στο σπίτι δε θα δει, ποτέ ξανά, τον γιο της.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2012