Η γειτονιά με τα ξεθωριασμένα πουκάμισα

Δημιουργός: Vincent

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέταξα πάνω από ένα πληγιασμένο παρελθόν
Γεματο ερωτηματικά και γάτες μικρές που νιαούριζαν ακατανοητα στις στεγες
Ταξίδεψα στο μέλλον πολλές φορές με διαφορετικα οχήματα
Έχασα την αγάπη και μια περιουσία από τα παιχνίδια μιας αιμοδιψούς τράπουλας
Μίλησα με τους σπόνδυλους της οικουμένης
Γέρασα και ξανάνιωσα, φοβήθηκα και χλεύασα

Ειμαι γεμάτος και άδειος στο παρόν, μέσα σε παλάτια που έγιναν άχαρες υπηρεσιες
Είμαι εφήμερος μα αναζητώ το σύμπαν
Ξεχνάω... Αλοίμονο πόσα μπορεί κανείς να θυμάται,
Αγωνιώ... Αλοίμονο είμαι ακόμα ερωτευμένος
Φοβάμαι όλες τις ακατανόητες λέξεις
Είναι συχνά οδυνηρή η μετάφραση
Ας μου αφήναν τουλάχιστον τον προσωπικό μου κόσμο ανέπαφο
Ας μου χάριζε η περστροφή της γης λίγες στιγμες προσωπικής ακινησίας, λίγο χρόνο

Λυπάμαι γιατί δεν έκανα σχεδόν τίποτα, όλα παραμένουν σχεδια
Όμως είναι τόσο γλυκιά η ζωή
Αντιμετωπίζω το παρελθόν και το μέλλον μου σαν κάτι μη υπαρκτό
Σαν δάκρυ που κύλησε απο την προκυμαία στο λιμάνι και χάθηκε στην Θάλασσα
Ασήμαντο μικρό όπως η γη σαν την βλέπεις από το Άλφα του κένταυρου
Από το ωμέγα της λέξης αγαπώ

Υψώνομαι και γκρεμίζομαι
Ξεθωριάζω μαζι με τα ρούχα μου μέχρι να σβήσω μέχρι να φτάσω εκεί που βρίσκεται
Όλης της γης ο παρελθών πληθυσμός
Γιατί να είναι αυτό τόσο σημαντικό;
Γιατί να πρέπει να είναι τόσο σοβαρή η καθημερινότητα;

Η αιωνιότητα των μυστηρίων...
Ίσως αν δεν αγαπούσα και αν δεν με αγαπούσαν
Να έφευγα χωρίς καν να κλείσω την πόρτα τώρα
Γιατί όσα και αν έχεις να μας πεις από το ταξίδι σου
Σε κάποια μέρη δεν έφτασες ποτέ

Έρημα βάθη διαχίζουν τα τρένα
Και τα αεροπλάνα σταματουν την ανοία των ουρανών
Σαν αίμα μεσα στις φλέβες της γης
Μέχρι που να ενωθούν τα πάντα
Όλοι ταξιδεύουμε

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2012