Το Αγιόκλημα

Δημιουργός: Celestia, Graciella

Πάντα υπάρχει ελπίδα ... Οπως ο φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες του

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το αγιόκλημα

Το αγιόκλημα μαράθηκε......
Κι έγειρε πάνω στο περβάζι
ανήμπορο και κουρασμένο...

Το πότισα το δρόσισα....
Τρυφερά το χάιδεψα...
Μα αυτό γλυκά ξεψύχησε....
Και η τελευταία του αναπνοή...
Πλημμύρισε τον κήπο όλο...
Με ατέλειωτη ευωδιά....

Δάκρυσε η τριανταφυλλιά...
Βούρκωσε η ορτανσία...
Έκλαψε γοερά το γιασεμί....
Αναστέναξε η μαργαρίτα...
Βουβάθηκε η γαριφαλιά...
Γονάτισε η γαρδένια...
Κιτρίνισε ο βασιλικός....
Λυπήθηκε η βιολέτα....

«Σταματήστε!» φώναξε,
η μανόλια.
«Κοιτάξτε κάτω στην ρίζα του κοντά»

Και να!!!!
Ενα πολύ μικρό αγιόκλημα
Εκεί είχε φυτρώσει....
Παιδάκι... από κείνο που μαράθηκε...
Δειλά , πετούσε τα κλαράκια....
Και προσπαθούσε ν' ανεβεί....
Να φτάσει το περβάζι...

Ολα τα λουλούδια έσκυψαν πάνω του
χαρούμενα...
Το κοίταζαν με στοργή και αγάπη..
Κι εγώ νεράκι του έριξα...
Να μεγαλώσει γρήγορα..
Να ανθίσει...
Την ευωδιά της μανας του
και παλι να μας θυμίσει.....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2012