Η χειραφέτηση ενός μικρόκοσμου

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θέλησα να σας μιλήσω,
μιαν αλήθεια να εξηγήσω,
μα είν’ μικρά τα βήματα μου,
και απέριττ’ η μιλιά μου.

Γύρω μου, πολλοί σπουδαίοι,
ήρωες, τρανοί, γενναίοι
κι εγώ μια σταλιά Κανένας:
Ο βαστάζος μίας πένας.

Σέρνω μόνος τη ζωή μου
και στενάζ’ η αναπνοή μου.
Ένας-δυό, που θα μ’ ακούσουν,
μ’ εξυπνάδες θα με λούσουν.

Να δουλέψω, να δουλέψω!
Αχ, πόσα κορμιά να θρέψω…
Μιαν ημέρα πριν πεθάνω,
ίσως λίγο ανασάνω.

Μέχρι τότε, σκύβ’ η πλάση.
Κι όσα μ’ έχουνε κολάσει,
στα κρυφά τα καμαρώνω,
και διπλά χρυσοπληρώνω.

Τι να πω και να φωνάξω,
τι απ’ το Τίποτα να φτιάξω.
Δείτε πως κυλά ο χρόνος…
Πως σ’ αφήνει να ‘σαι μόνος.

Δύο πόδια, δύο χέρια
και σαρανταδυό μαχαίρια,
που καρφώσαν τη ψυχή μου,
είναι όλη η ζωή μου.

Μια βραδιά, δίχως πυξίδα,
σ’ ενός λάθους καταιγίδα,
λέω «Έτσι, να μη ζήσεις,
οξυγόνο ν’ απαιτήσεις!»

Σαν απόφαση το πήρα,
άλλαξ’ η ζωή κι η μοίρα.
Και το λέω να μαθαίνουν,
όσοι ακόμη αργοπεθαίνουν.

Στη στιγμή και για καλό μου,
ξόρκισα το ριζικό μου.
Πόσο μοιάζει αστεία τώρα,
η παλιά μου κατηφόρα.

Αν εσύ λες, δεν με ξέρεις,
και πως δεν με υποφέρεις,
κοίτα τον μικρόκοσμο μου:
Ξεσηκώθηκε, μωρό μου!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2012