Χηνα

Δημιουργός: curious

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τουτη ειναι η Θαλασσα.

Τουτη ειναι σαν Θαλασσα.

Πότε μερευει, πότε Θεριευει,

μα στην Αρχοντικη της κλινη,

δε μ' αφηνει να πλησιασω,

κι ας πεΘαινει ! Η Εμπνευση μ'αφηνει !

- Ποια ειναι η ωρα να ξαναγεννηΘω ;


Αγγελος ομορφος μ' αγγιζει,

σαν σε πενταρφανο του δρομου, φυλακας-οδηγος.

-Γυρισες Αγγελε, σου ειπα;...Καποτε σ'ειχα αναγνωρισει

σαν προορισμο.

-Υπηρχα μεσα σου απο καιρο,

μαζι σου ειχα γεννηΘει, ξανα κι εγω.

Χιλιαδες μερες πριν υπηρχα σαν βροχη,

καΘως γυρνουσα ολη τη γη, καΘως κυλουσα,

μαζι με ουρανιες σταλες, για νά βρω κηπο

και ν ' ανΘισω, για νά βρω φλεβα,

- εκεινη που ποΘουσα - φλεβα ποιητικη.



-Δεν ηταν ονειρο λοιπον, κι εγω που πιστεψα

για μια στιγμη, αποτιστος Θα ζησω, διχως ζωη,

διχως νερο.


-Τις σκεψεις, σαν χειμάρρους να καΘοδηγεις,

με του ποιμενα τη στοργη, της εμπνευσης

η φλεβα να μην ξεραΘει, να που τουτη την ωρα

- γεννησης - γινομαστε ενα.


-Μελι οι λεξεις σου, τα ανΘη τα κρυφοτερα,

με ευωδιές να ευοδωσουν και τα ανεκφραστα,

τα μυχια της ψυχης, αρωματα με χαρη να αποδωσουν.

-Μα... αν δε διαβαστει;


-Τα αρωματα ευωδιαζουν και στο πιο βαΘυ σκοταδι.

Το μεγαλειο της ανΘρωποτητας δε χτιστηκε σ' ενα

βραδυ, μα τον καρπο και τ' αρωμα το γευεσαι ακομη.


-Ζητησα απαντηση να μου δωΘει και λιγο φως

και ηβρα φωταγωγημενη πολη. Το αγγιγμα,

ηταν ακουμπισμα σε στεριωμενο βραχο.Ολολευκο

μου δωΘηκε φτερο και εσταξε καταμαυρη η μελανη,

σε μεταξενια υψη να πετω. Κι ... αν δε μιλω, εσυ, να μου

μιλας - πηγη χαρας - φλεβα ξερη ν ' αναγεννας, νερο βροχης

σε στερημενο δασος.


- Τους λογους σου Θα χρωματιζω, μα ψαξε πιο βαΘια,

στον πλουτο της καρδιας, εκει Θελω να ακουμπησω.

Κι ο ανΘρωπος απ' τα σκοταδια για να βγει, πρεπει

πρωτα στο μεγαλειο της ψυχης να γεννηΘει.


- Σε τετοιο μεγαλειο δεν ευτυχησα ποτε,

μα ουτε και το Θελησα να φτασω. Το τιμημα

ειναι βαρυ και δεν αντεχει η ψυχη, φοβαμαι...

πως κι αυτον τον προορισμο Θα χασω.



- ΚαΘε ταξιδι μ' ενα βημα παντα αρχινα και μ'ενα βημα

παντα τελειωνει. Γιατι δειλιαζεις, διχως της προσπαΘειας,

τη χαρα; Φτερα μου ζητησες, σου εταξα φτερα!

Και να λοιπον, ολολευκο φτερο σαν χιονι, απο μιάς χηνας

ταπεινης πλευρο, που πεταξε ψηλα, σε Ουρανο, απλετο

και γαλαζιο, ισως μεσα απο γκριζα συννεφια, ισως μεσα

απο μαυρη καταιγιδα, μα με φτερουγισμα λευκο. Κρατα

λοιπον ακονισμενη ακρη - ολολευκο φτερο - που εσταξε

καταμαυρο μελανι... και σαν μελανι τ ' άρωμά του, μα Θα

ευωδά η σκια και τα χρυσα, μιάς χηνας- μανας που με

ζηλο, εκκολαπτει τα χρυσα αυγα, τα μικρα της προστατευ-

τικα, κατω απ' τα ολολευκα φτερα της. Να φτερουγιζουν

σκεψεις σαν σκια, πανω απ' τα βήματά σου. Κι οπου

σταΘεις και κουραστεις, εγω Θα συνεχιζω, σαν Αγγελος

της εμπνευσης σ' αλλη σκεψη ν' αγγιζω, σε νου ανΘρωπου

εμπνευση να χαριζω. Το μεγαλειο δε γεννιεται σ' ενα βραδυ,

μα παντα Θα γεννιεται κι απο φως κι απο σκοταδι -οξυμωρο-

αντιΘετο μιάς στειρας λογικης, ευδοκιμο μιάς γνωσης Θεικης

και στα καλα και στα κακα, σαν σε μυστηριο ευλογίας

-Γαμου-Ζωης -. Οσο η προσπαΘεια κρατα κι οσο αντεξεις.

ΑληΘεια σου το λεω, καΘε ταξιδι στη ζωη, μικρο ή μεγαλο,

μ' ενα μοναχα βημα αρχινα κι εγω... σου χαρισα φτερο,

απο μιάς χηνας το πλευρο - σκληρο ν' αντεχει- και με

ακονισμενη ακρη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-03-2012