Τα πορτοκάλια που παρίσταναν τα μήλα

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποια μέρα, όταν δεν το περιμένεις,
όταν ως το λαιμό σε βούρκο θα ‘χεις βυθιστεί,
και χίλια χρόνια σε συνήθειες εθιστεί,
όταν μέσα σου τ’ ανθρώπινο θα σβήνει,
μιά μόνη, αόριστη ελπίδα θα ‘χει απομείνει,
από κλωστή ξεμωραμένη θα κρέμεται η ζωή σου,
επειδή ανόητος υπήρξες κι αφελής,
τυφλός, ανίδεος, επιεικώς ανεπαρκής,
να μην στηρίξεις τη ζωή σου όσο θα ‘πρεπε,
όσο θα ήθελες,
όσο μπορούσες,
κάποια μέρα λοιπόν,
γεμάτη θα φαντάζει όπως τώρα,
κι ακόμη θα χαμογελάς,
και δίπλα σου σφαγμένοι,
μεθυσμένοι, ξεχασμένοι,
και λοιποί αγαπημένοι,
τότε λοιπόν, χωρίς προειδοποίηση,
χωρίς φανταχτερούς και ξύπνιους ελιγμούς,
χωρίς αστεία, χωρίς πίστη και νηστεία,
η κλωστή αυτή, η απ’ όλες τελευταία,
που, τάχα, σε κρατά με τα ωραία,
και που υπόσχεται πως τελικά θα σε γιατρέψει,
με τέτοιον πάταγο ατόφιο θα στερέψει,
κι όσα δικά της πίστεψε θα χάσει,
που ο τρομερός της κρότος το σύμπαν θα δαμάσει,
η ωστική της δύναμη θα συντρίψει το παρόν,
θα το μετατρέψει σ’ ένα αιωρούμενο παρελθόν.
Περίμενε ως τότε.
Ή μην περιμένεις.
Έτσι κ αλλιώς, δεν παίζει κάποιον ρόλο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-03-2012