Αντίο

Δημιουργός: fervornia_a

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left]Όπως μου το ψιθύρισε εκείνος...[/align]

[I]Μονότονα που ο χρόνος διαπερνά,
Ψυχές και δέρματα. Σαν διεκπεραιωτής.
Αυτής της άνωθεν δοθείσας εντολής,
Που εκτελείται συγκαταβατικά.

Κι οι άνθρωποι, στα δύο διπλωμένοι,
Μέσα στον πόνο βυθισμένοι οπου πονούν,
-Δες τους- Ελπίζουν που και που και αγαπούν,
Πάνω απ' το χώμα που ζουν οι κοιμισμένοι.

Μα η μοίρα είναι ίδια και προσμένει,
Πλάι στου δρόμου την αφόρητη βουή.
-Κρύβουν μια πίκρα οι τερματικοί σταθμοί,
Κι απόψε μ' αγκαλιάζεις δακρυσμένη-.

Στον τόπο αυτό ανθίζει η μοναξιά,
Όνειρα θλίψης μου έστησαν παγίδα.
Δεν έχω πια τσιγάρο, ούτε πατρίδα,
Ελπίδα, για ν' ανοίξω τα φτερά.

Γι' αυτό σου γνέφω το αντίο βιαστικά,
Φωνάζουν το όνομά μου οι ανέμοι,
Κι εσύ που με αγαπάς φαρμακωμένη,
Με ένα φιλί σου πες μου το «έχε γεια». [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-03-2012