το λαϊκό

Δημιουργός: spyfyl

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Tο λαϊκο

Mε αργιλεδες και ποτα και τσιλιες της γωνιας
σε στεκια για παρανομους βητα κατηγοριας
με το κορμι να καιγεται και την ψυχη να θελει
η πενα μες στα δαχτυλα ζωντανευε το τελι

με το λουλα να φτιαχνεται και την καρδια ν’ ανοιγει
με τουμπεκι πολιτικο και καπνα να σε πνιγει
σηκωνονταν και φερνανε ενα χορο μια βολτα
κατι παιδια ασικικα κατι αλανια πρωτα.

χορο διχως μετρηματα και βηματα στημενα
με θολωμενο λογικο και ποδια κουρασμενα
χορο γεματο αινιγμα με τη σκια του αντρα
για παρτη τους και μονοι τους χωρις φτηνη λεζαντα.

το λαϊκο μεγαλωνε στα μεσα του τριαντα
ωραιο και παρανομο ριζωθηκε για παντα
μες στην καρδια του προσφυγα μες στην ψυχη του αλητη
στου μεταξα το κολλημα και στης φραγκιας τη μυτη

κατω απ’ την ψαθα κυλησε στης κατοχης τις μερες
σε μυστικα υπογεια και γυρω γυρω σφαιρες
τη μια με παραστρατημα την αλλη με αγωνα
εβρισκε ο σκλαβος ξαστερια κι ο λευτερος κρυψωνα.

τραγουδια που περπατησαν σε σκοτεινα δρομακια
με σιγοψιθυρισματα και λογια στα παγκακια
στομα με στομα δεσανε μεγαλη αλυσιδα
με κρικους γραμματα καρδιας σελιδα τη σελιδα.

κι αφου οτι ειναι απο καρδιας, το βλεπεις και το νιωθεις
ετσι και το ζειμπεκικο εγινε εξοχωτης
απ’ τον τεκε τον μυστικο περασε στο σαλονι
και η πενια η λαϊκη φορτωθηκε καψονι

ανατολη και αραπια φερνανε με βαπορια
το τσιφτετελι σε χαρα αγαπη στεναχωρια
φτηνα κατασκευασματα με εμπνευση απ’ εξω
και ολοι συμμορφωθηκαν μη μεινουν στην απ’ εξω.

το λαϊκο ξενοικιασε απ’ της καρδιας το σπιτι
κι αγορασε οικοπεδο στης νυχτας τον πλανητη
οι εταιρειες φτιαχνανε ειδωλα και εικονες
κι οι αμανεδες φερνανε απιστευτες κονομες

χρυσοσκονη κι οινοπνευμα σε ασχετο ξενυχτι
μεγαλη δοση ξενιτιας για ασσο στο μανικι
και ο χορος συνεχιζε το δρομο για τον τοιχο
μεχρι που κατι αλλαξε στον τουρκικο τον ηχο

μικης και μανος πηρανε πινελα και παλετες
κι ελλαδα ζωγραφισανε με θαλασσα και πετρες
το τελι το περπατησαν με της καρδιας το χτυπο
και τις ψυχες μας ανθισαν στης ποιησης τον κηπο.

ξαναγιναν περηφανα τα ποδια και τα ματια
σε συνοικιες ονειρο χτιζοντανε παλατια
μα το φτηνο ξανανιωσε και σηκωσε κεφαλι
και τ’ ακριβο βαρεθηκε την ασκοπη την παλη.

και πανε χρονια καμποσα που η λασπη ξεχειλιζει
αυτια καρδιες και λογικα λερωνει και γεμιζει
μα παντοτε το ακριβο θα καθεται στο θρονο
με λιγους και μ’ αλλιωτικους θα βγαινει τσαρκα μονο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2012