Άτιτλες Σκέψεις

Δημιουργός: Μαρανθίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η καθαρότητα των αισθήσεων μου μόνο μέσα από την ανάσα σου μπορεί να ακουστεί.
Μία στάλα αέρα που αγκομαχεί να ξεφύγει απ´ τα πνευμόνια.
Μία σταλιά ελπίδα που αρπάζει στο σκοτάδι το πρώτο περαστικό και ζητάει να τη σύρει.
Μη προσπαθείς να βγάλεις νόημα στα λόγια, μπερδεμένα και κουτσά είναι, η σκέψη ποτέ της καθαρή.
Μα σε παρακαλώ βγάλε με απ´ το αδιέξοδο, αλλιώς δε μπορώ να σκεφτώ, αλλιώς δε μπορώ να συνεχίσω.
Εκείνο τον αγώνα που οι πολλοί εγκαταλείπουν και αφήνουν για τους λίγους, εκείνους που κάποτε γεύθηκαν το παράδεισο και τρέχει σα ναρκωτικό στις φλέβες τους.
Άκουσε με πικρή μου αλήθεια, είναι μακριά η ευτυχία και ακόμα πιο πέρα η αληθινή ζωή.
Εκείνη που οι πρόγονοι μας δώσανε αίμα και ψυχή για να έχουμε εμείς.
Σε παρακαλώ μην την εγκαταλείπουμε έτσι, οι καρποί των αγώνων μας είναι γλυκόξινοι, αρωματισμένοι με το πόνο μας.
Μα στο τέλος απλά γονατίζω μπρος στη παρουσία σου και περιμένω το τέλος, ποιό τέλος;
Ένα τέλος χωρίς αρχή και πορεία, να μπορεί περήφανα να κλείσει το βιβλίο.
Γυμνοί είμαστε και βγάζουμε τα αγκάθια από το σώμα μας, ποιά αγκάθια; 
Χείμαρρος αγαπητή μου οι σκέψεις, ταξίδι του μυαλού δίχως προορισμό.
Τί φουρτούνες, τί καταιγίδες, όλα τόσο μακρινά, τόσο ξένα.
Πόσες φορές παρόμοια ταξίδια και καταλήγαμε κουφάρια στο βάθος της θάλασσας.
Μα με το χρόνο ανθίζει η ζωή μέσα μας και σαν κυκλάμινο περιμένει τα χρώματα της Άνοιξης να ανθίσει.
Άνοιξη είναι η ευτυχία μας, πόσο να μείνει, μία εποχή και εκείνη.[align=center][/align][align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-05-2012