Στερνό αντίο

Δημιουργός: Nikos8

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι φίλοι μου πια δε γελούν μ’απορημένοι με κοιτούν.
Υπάρχουνε ακόμα ανθρώποι πονεμένοι;
Γενιούνται ακόμη ποιητές που γράφουνε με πόνο,
για όσα έζησαν μονάχοι σε τούτο δω τον κόσμο;
Στον κόσμο τούτο τον νεκρό, τον άσχημο, το μαύρο.
Στον κόσμο αυτό τον άρρυθμο που στάχτες έχει γίνει,
απ’τη φωτιά των ποιητών που οι στίχοι τους σαρώνουν,
ό,τι όμορφο απέμεινε, ζωή να μας θυμίζει.
Λίμνες, ποτάμια και βουνά, ξαίφνης όλα χαθήκαν,
και μείνανε τα σάβανα σφικτά να μας τυλίγουν.
Το φως του ήλιου χάθηκε και τ’άστρα έχουν σβήσει,
και μόνο φως απέμεινε του φεγγαριού το βλέμα.
Μόνη γιατρειά ο θάνατος των ποιητών που μείναν,
και με τους στίχους τους δεινά όλους μας βασανίζουν.
Πονάει κι εμέ η ποίηση και οι στίχοι με σκοτώνουν.
Γι’αυτό κι εγώ αποφάσισα για πάντα να γλιτώσω,
σε κόσμο δίχως ποίηση πεθαίνοντας να πάω,
και θα’ναι αυτό το τέλος μου, και το στερνό μου αντίο...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-05-2012