Ο σκλάβος που παρίστανε τον ελεύθερο

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το μυαλό του φτερουγίζει
και τα σύννεφα αγγίζει,
το πιστεύει πως στ’ αλήθεια,
κάποτε θα λυτρωθεί...

Όνειρα κάνει γενναία,
πως την Ύδρα την Λερναία,
θα την αποκεφαλίσει,
όταν έρθει η στιγμή...

Στιβαγμένος σε γαλέρα,
φως δεν ένιωσε και μέρα.
Γεννημένος είναι σκλάβος,
που με αλυσίδες ζει...

Βγαίνει έξω να φωνάξει
και το δίκιο του ν’ αρπάξει.
Μα τα χέρια και η γλώσσα
απ’ τη ρίζα έχουν κοπεί...

Τον γυρίζουν στο μαντρί του,
οι εχθροί κι οι σύντροφοι του:
«Δεν σου φτάνουν όσα έχεις,
πυρετό, δουλειά, φαΐ;»

Έτσι σέρνονται οι μέρες,
με μαστίγιο και σφαίρες.
Πατημένοι σαν σκουλήκια,
οι καλοί και οι κακοί...

Αγκαλιά όλοι πιασμένοι,
ζούνε... μισοπεθαμένοι.
Πίνουν, βρίζονται, φοβούνται
κι όλο πάλι απ’ την αρχή...

Σαν αποσωθεί ο χρόνος,
λήξει κι η γιορτή κι ο φόνος,
θα ξυπνήσουν μία νύχτα,
με λαχτάρα τρομερή!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-06-2012