Η σκιά μας

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

"Όλες οι στιγμές ενώνονται σε μία. Είναι η στιγμή που κρατάμε το χέρι του ανθρώπου που αγαπάμε. Και τότε λέμε: Μα αυτό γινόταν πάντοτε, και θα γίνεται πάντοτε, είναι η αιωνιότητα." Ν. Καζαντζάκης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι την τελευταία φορά που σου κράταγα το χέρι
καθισμένοι κι οι δυο στο φτωχικό ντιβάνι
η αδύναμη λάμπα του κομοδίνου άπλωνε σκιές
του κηροπήγιου μεγάλη σαν δέντρο στον απέναντι τοίχο
του τραπεζιού σαν ονειρική παραλία
η δική μας πιο δίπλα, ακίνητη, ενωμένη
ώρες την κοιτούσα απολαμβάνοντας τη γαλήνη
που μόνο η αποκοιμισμένη αναπνοή σου μπορούσε να χαρίζει.

Αν ήθελα ή αν τολμούσα να σηκωθώ
ήμουν βέβαιος πως η σκιά μας για πρώτη φορά θα αποστατούσε
θα παρέμενε εκεί σαν μονόχρωμη ζωγραφιά στον λευκό τοίχο
κάτω απ’ το δέντρο του κηροπηγίου, στην παραλία του τραπεζιού
αιώνια χαζεύοντας μια θάλασσα που δεν ήταν ορατή
μα αυτό δεν την έκανε λιγότερο πραγματική.
Κι ήταν ο ήχος του πελάγους, ο φλοίσβος της αναπνοής σου
σαν ψίθυρος απ’ το κοχύλι των μαλλιών σου: ‘αποκοιμήσου....’

Κι όταν ξημέρωσε, το δωμάτιο μια διαρκής άμπωτη
η θάλασσα αποτραβηγμένη μίλια πιο πέρα
η παραλία και το δέντρο παρασυρμένα από το φως
η σκιά μας διωγμένη, εξορισμένη απ’ τον ήλιο

Αργά το απόγευμα, η δική μου επέστρεψε μόνη
μα ως τα σήμερα δεν είμαι πεπεισμένος πως είναι όντως δική μου
φορές φορές με πιάνω να ρίχνω κλεφτές ματιές προς τα πίσω
περιμένοντας την να αδρανήσει
και βιαστικά να μιμηθεί την απότομη κίνησή μου.
Κάποιες στιγμές νομίζω πως την έχω δει να ξεχνιέται.
Θέλω βλέπεις να πιστεύω πως οι σκιές μας είναι ακόμα ενωμένες

Σιγά σιγά την συνηθίζω, την αποδέχομαι
ανάβω το φως, κάθομαι στο ντιβάνι και την παρατηρώ
μόνη στην παραλία που κάποτε υπήρξε
να κοιτάζει με ελπίδα τον ορίζοντα πίσω από τον τοίχο
Η διπλή απουσία σου είναι τόσο παρούσα!

Έχω κατεβάσει πια το κηροπήγιο
η σκιά του δεν μου είναι χρήσιμη
και είναι μήνες τώρα που αρνείται να φωτίσει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2012