Δειλή ανατολή

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μάζεψα τη σκόνη από το πάτωμα
μαζί με κάτι μικρά κομματάκια...
Μπορεί να είναi το παρελθόν μου.
H κουρασμένη μου σάρκα ίσως είναι.

Έπλυνα κι όλα μου τα ρούχα.
Τα σεντόνια, τις πετσέτες, τα σκεπάσματα.
Στο χέρι. Γονατιστός μπροστά στη μπανιέρα.
Με μια μανία ξέφρενη!
Για να φύγουν όλοι οι λεκέδες
να χαθεί το γάριασμα του χρόνου.

Καθάρησα όλους τους καθρέφτες.
Επιμελώς. Μπας κι αλλάξω το είδωλό μου
ή για να το δώ κατάματα και το σπάσω.
Έπειτα κάθησα κατάχαμα.
Ε ξ ο υ θ ε ν ω μ έ ν ο ς...

Χαζεύω τα καρφιά στους τοίχους
Τίποτα δεν κρέμεται πάνω τους.
Τα κρατώ εκεί ώσπου να βρώ το τρόπο
να επουλώσω τις τρύπες
που μ' αγένια θ’ αφήσουν πίσω τους.

Το μόνο φως στη σαλοτραπεζαρία
η οθόνη του κινητού μου.
(Απ’ τους διακόσιους δε μ’ αναζητά κανείς)
Απ’ έξω μπαίνει ένα πορτοκαλί φώς
από κάτι λάμπες που μουγκρίζουν υπόκωφα.

Κλείνω τα στόρια σβήνω το κινητό.
Σκοτάδι πυκνό, ψηλαφιστό, χειροπιαστό.
Και ξάφνου γεμίζω μ’ αισιοδοξία
γιατί σκέφτομαι:
"Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το χάραμα."

"Θα σε δω αύριο στις οκτώ και μισή" μου λές.
Μέσα μου νοιώθω μια δειλή ανατολή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-09-2012