Γυναίκα

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...μια μέρα θα βρέχει και θα πεθάνω από νοσταλγία... (Τ.Λ.)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γυναίκα


Από τότε που βγήκα έξω απ’ τ’ όνειρό σου όλα με συμπάθεια τα κοιτάζω
Αν έχει λιακάδα στέκω απέναντι απ’ τον ήλιο κι ακονίζω τις λέξεις μου
Έρχονται πολλές σ’ αυτό το προσκλητήριο
Κι αν ξεχαστούν και δεν προλάβουν θα τις μαζέψω αργότερα
Θα τις ξεντύσω και θα κοιμηθούμε αγκαλιά
Με στριμώχνουν λίγο μα πώς να τις αφήσω παραπονεμένες;
Παιδιά - σκυλιά δεν έχω
Πριν κοιμηθούμε παίρνουν κάθε μία από μια μπογιά και με ζωγραφίζουν
Τι κρίμα που δεν με είδες ποτέ ζωγραφισμένη
Γίνομαι απίστευτα πολύχρωμη όταν με στολίζουν οι λέξεις

Αχ, και να σε ξανάβλεπα για λίγο πριν κοιμηθώ και πόσα όνειρα θ’ αρνιόμουν
Όλα τα βάρη σου τ’ αγαπημένα θα σκεπαζόμουν και θα ‘μενα εκεί
Μικρό κυματάκι στην ανάσα σου
Ή τρικυμία αν θα τό ‘θελες
Ή απλά γυναίκα σου

Το απόγευμα περπατούσα και δεν ήξερα αν έρχομαι σε σένα ή αν φεύγω
Γέμισε η πόλη απουσία φθινοπωρινή, βαριά και κίτρινα φύλλα
Που να ‘σαι;
Κάποιοι ανίδεοι κι ερωτευμένοι μπήκαν κατά λάθος μπροστά μου
Τους προσπέρασα χωρίς δεύτερη σκέψη και ματιά
Μέχρι να γείρω κι εγώ στο πάτωμα ωχρή κανένας και τίποτα δε θα μου στερήσει αυτό το πένθος
Ούτε καν εσύ

Έσυρα κάμποσα λαβωμένα βήματα στην άκρη της γειτονιάς
Ίσαμε κει που θα μπορούσαμε να ‘χουμε φτάσει
Δε σε βρήκα
Πήρα γάλα και γύρισα σπίτι
Δε θα το πιω
Όσο μεγάλωσα, μεγάλωσα
Άλλη σιωπή δε θα χωρέσω

Μην έρθεις πριν γίνω χειμώνας
Αν δεν πεθάνω πώς θα μ’ αναστήσεις;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-09-2012