Αμφίβιες ελπίδες και οράματα

Δημιουργός: ΕΛΕΑΝΝΑ, Λένα Κατσιμαντού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Λειψυδρία ετούτο το φθινόπωρο...
αγωνιά η φύση μου για την ουράνια στοργή...
παρότι έλυσα τα βλέφαρά μου
η θέα περιορισμένη...
γυαλίζει ένας παράδεισος στο βάθος
μα είναι το έλκος στο στομάχι μου ...
πόνος που με κρατάει στο σημείο...
οριστικά και αμετάκλητα
βαθαίνει ο κόσμος πιθανότητες...
Λέω πως θα βρέξει γιατί εγώ
απ'τα χείλη μου δροσίζω την ψυχή μου
μα είναι μέρες του Οκτώβρη
και το λιοστάσι ακόμη βασανίζεται
στην επικράτεια...
ξέρεις;ακόμη και μια θάλασσα
μ'αλμύρα θα μας έπλενε τα υφάσματα
αλλά εμείς για άγριους καταρράκτες
αργοσβήνουμε.
πώς θα 'ταν λίμνες οι κατεβασιές
για να λουστούμε και η ανάσα μας
θα κράταγε στο στήθος την καρδιά
με πείσμα... ακόμη κι αν ο χρόνος
για τους άλλους ήτανε για θάνατο.
Αμφίβιες ελπίδες και οράματα
νομίζω θα μας σώσουν...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2012