Ο άνεμος των νεκρών ποιητών

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μαρασμένο λουλούδι που πας..
Σε τι χαλάσματα πασχίζεις να ριζώσεις ?
Δεν έχει χρώμα η φωνή σου
Και τα μάτια σου πλέον, βυζαίνουν απ΄ το χυμένο το αίμα του Νοέμβρη,
Έτσι αν μείνεις, έρημης γης το λάβαρο θα μετριέσαι.

Ας πάρεις ορμή
Να πάρεις υπόσταση απόκοσμη , τότε
αγνώριστη γίνε και έμπα στον πυρήνα του χρόνου
και γίνε τόπος καινούργιος
να συνθλιβείς και να ασπρίσεις, να πενθήσεις και να καείς.

Μη μιλήσεις των ζωντανών
Των λεγεώνων των ανθρώπων που σε τσαλαπατούν με τις μπότες τους
Σαν επιστρέφουν σπίτι, σαν τελειώνει ο πόλεμος για αυτούς

Δεν υπάρχει ζωή για εσένα, εκεί που κοιτάς
Αν τούτη η αθυμία σου δεν έχει ακόμη κλίνη
Κι ένα ανεπαίσθητο έστω φτεράκιασμα νιώθεις στα στήθη ακόμη ‘
Φύγε από εκεί
Και έλα στα πρόστυχα σοκάκια όπου συχνάζουμε
κι εμείς μαζί με τον Νεζαμί , τον Απολλιναίρ, την Ντερλμίρα Αουγκουστίνι,
Να μας δώσεις όλα τα φθαρτά σου μέλη
Και να κάμεις τον άνεμο τον σφοδρό, αν σου εμπνεύσουμε , εραστή '

στο σκιερό και γκρίζο κακοτόπιο, τα σέπαλα πώς, θυμήσου και άνοιξε
φώτισε την απόγνωση , κάμε την ηδονή
γέμισε τα χείλη παραίσθηση και φαντασία ‘
για να μείνεις λουλούδι, πρέπει κάποιοι να σε φωνάξουν έστω έτσι.


{A}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2012