Το μαύρο κουτί της ύπαρξης Δημιουργός: montekristo εορταστικόν Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Έστριψα ένα περίεργο χαρμάνι τελευταία
ανθό, σκοταδογέννητο
από εκείνα τ' απόκοσμα φυτά
τα ανθρωποφάγα.
Με τις βλέννες και τις κολλώδεις ουσίες
Από εκείνα που σε καταπίνουν
και όσο σε χωνεύουν βλέπεις όνειρα τρομερά
και την αλήθεια του κόσμου τούτου
σπασμένα γυαλιά μες στην κοιλιά του κτήνους
Ίδιο σινεμά!
Σκηνή πρώτη: Η κούνια
Ένα πελώριο δέντρο,
με καταπράσινα φύλλα στα χοντρά κλαδιά του
Η κούνια, λες κι είναι δεμένη από τον ουρανό
πάνω της το κοριτσάκι με τα λυτά μαλλιά
και το αινιγματικό (ή ίσως απλά αθώο) χαμόγελο
Ένα κοράκι στο γόνατο της
Ένα υπομονετικό κοράκι
παράξενα ανθεκτικό στην ανεμελιά.
Το κοριτσάκι κρατιέται γερά από τα σχοινιά
και βάζοντας δύναμη διαγράφει όλο και μεγαλύτερο τόξο
Κάθε φορά ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά
Μα όσο ψηλά και ν' ανέβει
δεν θα δει πως πάνω από την πυκνή φυλλωσιά
η κορυφή του δέντρου είναι ξερή
και ανθρώπινα κρανία διακοσμούν
τα γυμνά κλαδιά του
Είναι σαν αυτά τα κικιγκλόγκ τα μαραφέτια
που κρεμάμε στις πόρτες και τα μπαλκόνια
να παίζουν μουσική με τον άνεμο
Σκηνή δεύτερη: Η μυρμηγκοφωλιά
Στοές κι ιεραρχίες
Εργασία και πειθαρχία
Τα μυρμήγκια πηγαινοέρχονται
κουβαλάνε σπόρους, μεγαλύτερους από το σώμα τους
όσο κι αν προσπάθησα
δεν κατάφερα να ακούσω ένα μικρό λαχάνιασμα
δεν τα είδα να βαρυγκομούν
συσσωρεύουν τις σοδειές τους
στα υπόγεια τα δώματα
και φεύγουν βιαστικά
για ν' αναζητήσουν το καινούριο σπυρί
Τον χειμώνα θα απολαύσουν
τους καρπούς της εργασίας τους
Μια ζεστή φωλιά και μπόλικη τροφή
Μέχρι να ζεστάνει ξανά ο ήλιος
να πάψει η πάχνη
που στεγνώνει το χώμα και το κάνει σαν μαχαίρι σκληρό,
να ξαναβγούν για δουλειά οι μέρμηγκες
Οι μέρμηγκες, οι δουλευταράδες
της τάξεως των υμενοπτέρων
Σκηνή τρίτη: Η απεργία
Έφυγε η πάχνη, οι πρωινές ομίχλες
και η άνοιξη είχε έρθει για τα καλά
Στα μικροσόκακα της γης
όλα εξελίσσονται κανονικότατα
Πλην όμως κάποια περίεργα και νιόβγαλτα μερμηγκάκια
από εκείνα τα έξυπνα που πήγαν στο σχολείο
έμαθαν το μυστικό
και προσπαθούν να το μεταδώσουν
σε όλη την μερμηγκότητα
Στήσανε πανό στην άκρη του δρόμου
και καλούνε σε απεργία διαρκείας
Διότι, λένε, η μέση διάρκεια της ζωής ενός μερμηγκιού
είναι μικρή που να πάρει ο διάβολος
το πολύ δέκα, άντε βαριά βαριά δώδεκα εβδομάδες
Τα βάλανε κάτω λοιπόν
Απρίλη έχουμε τώρα
σε τέσσερις μήνες θα χουμε Ιούλιο
Κατακαλόκαιρο θα έχουμε ψοφήσει
Με λίγα λόγια τους σπόρους που μαζεύουμε
για τον χειμώνα, θα τους φάνε άλλοι
Και αυτό είναι αδικία γαμώτο
Απεργία τώρα διαρκείας!
Όπως πάντα υπήρχε αντίλογος
Ναι, αλλά η φύση έτσι τα έπλασε
και δεν γίνεται να τα βάλει κάποιος μαζί της
πόσο μάλλον όταν είσαι ένα μικρό μερμηγκάκι
Και ο αντίλογος του αντιλόγου
ότι η πουτάνα η βασίλισσα όμως ζει περισσότερο
και τον χειμώνα θα γεμίζει την κοιλιά της
με τα δικά μας τα σπόρια
ενώ εμείς θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας
στο λιοπύρι και την βιοπάλη
Μα κύριοι εδώ έχουμε νόμους
χωρίς αυτούς που πάμε?
Δουλεύουμε για τα παιδιά μας
για να τα σπουδάσουμε
Αλλά και που σας μάθαμε γράμματα
ποιο το όφελος?
Ορίστε γυρίσατε εναντίον της κοινωνίας μας
Φασαρία και μικροβουητό στην μυρμηγκοφωλιά
μια αδυσώπητη γκρίνια χάλαγε την γραμμή παραγωγής
την άλλοτε καλοκουρδισμένη
Αποτέλεσμα κανένα
Καμιά απόφαση
Σκηνή τέταρτη και τελευταία: Το μυρμήγκι βγάζει φτερά και χάνεται
Είδαν και απόειδαν τα μερμηγκάκια επαναστάτες
Τα μυαλά του πλήθους δεν αλλάζαν
Σκόρπισαν απογοητευμένα
Τουλάχιστον θα ζήσουμε ζωή λεύτερη
χωρίς βασίλισσες στον σβέρκο μας
χωρίς τον κνούτο στα πλευρά μας
(τα πράγματα βέβαια δεν ήταν τόσο τραγικά,
κανείς δεν σε μαστίγωνε
αν δεν ήσουν αποδοτικός στην δουλειά σου,
σε κοιτούσαν είναι αλήθεια όλοι επιτιμητικά
σαν τον χαραμοφάη της κοινωνίας.
Αλλά οι επαναστάτες έχουν την τάση
να μεγαλοποιούν τα πράγματα,
πάντα συνέβαινε αυτό)
Θα φύγουμε
Ο καθένας θα ακολουθήσει
την δική του μοναδική οδό της ελευθερίας
Κουνήσανε κόκκινα μαύρα μαντήλια και χωρίσανε
Κάποια ανεβήκαν στο πελώριο δέντρο
Θεώρησαν ότι αυτή τους η επιλογή
είχε έναν ισχυρό συμβολισμό
Ποτέ ξανά στο χώμα
θα ανέβουμε πιο ψηλά από τους χαμερπείς τους σκλάβους
Το ένα όταν έφτασε στην κούνια το έφαγε το κοράκι
το άλλο τρύπωσε μες στο βρακί του κοριτσιού
και νόμισε ότι είχε βρει την ιδανική φωλιά
όμως συνεθλίβη ανάμεσα σε δυο δάκτυλα
Κάποια κατόρθωσαν μετά από πολύ καιρό
κι ανεβήκαν στην κορυφή
Μερικά εγκαταστάθηκαν στα αδειανά κρανία
και το έριξαν στον διαλογισμό
Εκείνες οι κοιλότητες όπου κάποτε
διέμεναν μέσα τους ανθρώπινοι εγκέφαλοι,
τα ενέπνεαν να ακολουθήσουν τον δρόμο της σοφίας
Ένα ανέβηκε πάνω πάνω
εκεί που δεν πήγαινε άλλο
Κοίταξε με δέος
την απεραντοσύνη ολόγυρά του
Έβγαλε φτερά και χάθηκε...
Ήταν η ώρα που το χαρμάνι το περίεργο είχε
πάψει να επιδρά.
Την άλλη μέρα ήμουν τελείως καλά
και πήγα στην δουλειά μου κανονικά.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-12-2012 | |