Τέλος

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...Όλα αλλάζουν. Να ξαναρχίσεις. Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή...(Μ. Μ.)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τέλος


Σ’ αντάμωσα
Σκόρπισες γύρω μου σαν αμάρτημα προπατορικό έναν ήσκιο αβάσταχτο
Σαν εκείνες τις συνήθειες που τους δίνεις τα κλειδιά σου παιδί
Και τις κυνηγάς ως τα γεράματα να σου τα δώσουν πίσω
Έτρεχαν τα μάτια μου, θυμάμαι
Τα γράμματα κάλπαζαν στο χαρτί κι εκείνα ξέπνοα ακολουθούσαν
Πιστό σκυλί
Εκ γενετής διαθέσιμη προς βρώση
Χωρίς ανεξερεύνητους ήχους και θαύματα
Χωρίς απάτητες κορυφές και κρυφά περάσματα
Ξάστερή μου στιγμή
Σ’ αντάμωσα
Μπροστά σ’ ένα τοίχο που ούτε χώρισε ούτε ένωσε ποτέ κανέναν και τίποτα
Πάντα εκεί σε καρτερούσα πιο πολύ
Τόσο που ξέχασα να σε νοσταλγήσω
Μόνο από πείσμα δεν αποχωρούσα
Ή ίσως από απόγνωση
Σ’ αντάμωσα
Στην πιο ηρωική μου ήττα
Στριμώχτηκες δίπλα στις πειστικές μου υπεκφυγές
Απ’ όλες πιο πειστική
Με τη βεβαιότητα σου θνητή και ακμαία
Κι ύστερα άρχισες να καταπίνεις όρια
Διαμάχες που κέρδισα με χίλια σπαθιά
Σκηνές αδιαίρετες από ζωή, θάνατο κι όλα τα ενδιάμεσα γκρίζα
Κομμάτια μνήμης διάστικτων ημερών, αργιών κι ονείρων
Κάτι ξεκάρφωτα «θα σ’ αγαπώ», «για πάντα»
Αιτιάσεις και προσχήματα σωρό
Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα άλλο μέσα μου
Παρά μόνο εγώ
Σ’ αντάμωσα
Όπως τον αέρα, τη σιωπή, τη φωτιά και τον ύπνο
Στη γλώσσα, στο λαιμό, στα δάχτυλα
Από την αρχή ως το τέλος και πάλι πίσω
Καθάρια βροχή εντός των τειχών
Αναπόσπαστη

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-01-2013