Στο κατώφλι του νεοκλασσικού

Δημιουργός: Masvidal, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΩΜΕΓΑΣ

ΓΙ'αυτούς που 'έπρεπε -απο πάντα- να απουσιάζουν.....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο κατώφλι του νεοκλασσικού η σκηνή του αποχαιρετισμού.
Εσύ κι εγω αντικριστά,με τον Νοεμβριανό άνεμο ούτε τρίχα απο τα μαλλιά μας
να μην κουνά ...ενώ το κασκόλ σου το μωβέ το μεταξένιο
σαν σημαία σε κορφή του βουνού κυματίζει αφηνιασμένο.

Σταγόνα δάκρυ δεν γλυστρά απο τα ροζέ σου μάγουλα...μα μήτε απ΄τα δικά μου
που παγωμένα περιμένουν του χωρισμού φιλί σου.
Φεύγεις απο δίπλα μου μα όχι απο κοντά μου...παίρνεις μαζί σου τις στιγμές
μα όχι τη χαρά μου.

Καθώς σιωπηλά την πλάτη σου γυρίζεις,ξέρω πως στα κλαδιά του δέντρου
της αυλής τα χνώτα σου εγκλωβίζεις.Πλουσιότερος δύο φιλιά έγινα πρίν να φύγεις...
που τέτοια προίκα να βρεθεί σ'ολη την οικουμένη.
Ούτε και στα αρχοντικά της Σμύρνης μας της δόλιας δεν έχει υπάρξει θησαυρός
σαν σένα που μου φεύγεις.

Μα πρόσεξε κει που θα πάς....να έχεις το μυαλό σου.
Μη μάθω οτι στο ποτό έπνιξες τη λαλιά σου .... τί απολαύσεις σου'τυχαν
καλύτερα μη ξέρω. Γιατί τον δρόμο κι αν τον βρώ,κι αν μου τον πούν τ'αστέρια,
δεν θα γυρίσω να σε δω, δεν θέλω να σε κλάψω.....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-01-2013