δε μ' ακούς

Δημιουργός: sakti, Καιτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αχ αγάπη μου,
άβολα που περνάνε τα χρόνια μου
χωρίς εσένα...
κι ας εχουν σταματήσει οι δείχτες μου
στην ώρα μηδέν
που χτύπησε κόκκινο η ανάγκη μου
να ουρλιάξω
κρεμασμένη στην ψηλότερη
κορυφή του πόνου
κι ας έχω μείνει αγκαλιά
με το αντίο σου πίσω από την πόρτα.

Μετράω τη ζωή μου....
Στένεψε , μάζεψε τοσο πολύ,
που χώρεσε ολόκληρη
σε μια φωτογραφία, νωπή ακόμα.
Αστραφτερά χαμόγελα,
πανδαισία χρωμάτων
και αρώματα σιγουριάς.
Κανένα κενό.
Πού ήταν κρυμμένο το σύννεφο
που μας έπνιξε????

Τόσοι δρόμοι, τοσα πρόσωπα
κι εγώ τριγυρίζω άδεια
σ' ένα κόσμο άδειο κι άσχημο
ποτάμι που στέρεψε
και τώρα χάσκει η κοίτη του
κακοτράχαλη ίδια με τα σπλάχνα μου.

Ιχνηλάτης έγινα των δρόμων σου.
Οσμίζομαι τον αέρα, το έδαφος
με την αγωνία του θανάτου στο στόμα
και φωνάζω τόνομά σου
μα δε μ' ακούς πια....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-01-2013