Εισαγωγή & πρόλογος Δημιουργός: anuya, Diogenees ανάρτησα Θεού θέλοντος όλες τις (9) επιστολές κ παρακαλώ άν κάποιος έχει εκδοτικό οίκο να τις δημοσιεύσουμε σε βιβλίο ή άν κάποιος γνωρίζει κάποιον εκδοτικό οίκο να με φέρει σε επικοινωνία, τώρα που κλείνουν 100 χρόνια Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [align=center][B]Εννέα επιστολές για τους Wasungu[font=Palatino Linotype][color=navy]
Εισαγωγή του Hans Paasche:
Στο πιο πρόσφατο ταξίδιμου στο εσωτερικό της Αφρικής επισκέφθηκα έναν τόπο που δεν έχει ακόμη εξερευνηθεί [ή, καλύτερα να πούμε, που δέν έχει κατακτηθεί], έναν τόπο που έχει έναν δικότου παλαιό πολιτισμό που αποκλίνει πολύ από τον ευρωπαϊκό [πολιτισμό]. Μέσα στην αξιοθαύμαστη μόνωσήτου [δηλαδή απόσταση από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό] αυτός ο τόπος διατήρησε μέχρι τις μέρεςμας συνθήκες [περιστάσεις], ήθη και έθιμα, που προκαλούν τη σύγκριση με τον δικότου τρόπο σκέψης, με τον δικότου πολιτισμό. Μέχρι τώρα δεν μπόρεσα να αποφασίσω να δημοσιεύσω κάτι γι’ αυτόν τον τόπο [της Αφρικής]. Μου φαίνεται ακόμη ότι ένα ταξίδι μόλις πέντε μηνών σε εκείνα τα μέρη δεν είναι αρκετό για να φτάσει κανείς σε σημείο να έχει άποψη εντελώς ελεύθερη από κάθε προκατάληψη.
Επέστρεψα στο σπίτιμου με την εντύπωση ότι οι ανεξερεύνητες χώρες και οι ιθαγενείς λαοί είναι για εμάς μιά ευλογία, γιατί απο αυτούς που δέν γνωρίζουν και δεν στερούνται τα επιτεύγματα του πολιτισμούμας, που δεν έχουν τα δικάμας πλεονεκτήματα αλλα είναι και ελεύθεροι από τα λάθημας και τις συνήθειεςμας, [από αυτούς] μπορούμε να μάθουμε να αναγνωρίζουμε καλύτερα τους εαυτούςμας. Ουσιαστικά, αυτή η γνώμη έχει μείνει στη συνείδησήμου μέχρι τώρα. Ήταν ωστόσο πάντα μακριά από μένα το να προχωρήσω με τέτοιες αντιλήψεις και να επιχειρήσω κάποια κριτική των δικώνμας συνθηκών ζωής. Επιπλέον όμως έτυχε ένα ασυνήθιστο συμβάν το οποίο φανερά με απέτρεψε από το να κάνω κάτι τέτοιο [κριτική]:
Ένας νέγρος τον οποίο συνάντησα στην αυλή του βασιλέως Ruoma, ακολούθησε την πρότασήμου και ζήτησε από τον ηγέτη της χώρας Kitara να αναλάβει την αποστολή να ταξιδέψει στη Γερμανία. [Αυτός είναι] ο Lukanga Mukara, που όπως δείχνει το όνομάτου, είναι ένας άνθρωπος που κατάγεται από το νησί Ukara στη λίμνη Viktoria. Αυτός σε αρκετά νεαρή ηλικία μετανάστευσε από το υπερπληθυσμένο νησί [Ukara] στο γειτονικό νησί Ukerewe, όπου και έμαθε από τους «λευκούς Πατέρες» [=Γερμανούς ιεραποστόλους] να διαβάζει και να γράφει. Αργότερα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού δραπέτευσε από τον Pater [ιερέα] του οποίου ήταν συνοδός και κατέφυγε στον Ruoma, βασιλέα της Kitara, όπου έμεινε και αξιοποιούσε τις πλούσιες γνώσειςτου ως διερμηνέας, αφηγητής [ιστοριών και εμπειριών] και αυλικός σύμβουλος. Εκεί τον συνάντησα και τον γνώρισα.
Οι επιστολές του Lukanga έχουν ιδιαίτερη αξία. Αυτός ο ξένος βάζει στις συνθήκες ζωής της Γερμανίας την δικήτου σφραγίδα [το δικότου μέτρο]. Ό,τι σε εμάς φαίνεται συνηθισμένο, αυτουνού του πέφτει εχθρικά επάνωτου. Η δύναμη της παρατήρησήςτου και η γύμνια της κρίσηςτου τον προικίζουν με την αρετή να μιλάει με πάρα πολύ σημαντικά λόγια για πράγματα που εμείς δέν θα μπορούσαμε κάν να τα αντικρύσουμε ελεύθερα [αμερόληπτα].
Hans Paasche[/B]
[Πρόλογος του μεταφραστή: Χρησιμοποιώ το ορθογραφικό σύστημα που αποδίδει γραπτά τους τόνους εκεί που προφέρονται, λεπτομερώς μπορείτε να το δείτε στο http://users.sch.gr/ioakenanid/writewhatyouspeak.htm
Οι επιστολές του Lukanga Mukara στην έκδοση του Hans Paasche δέν είναι κείμενο βολικό για μετάφραση όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Βασικά διότι η γερμανική γλώσσα εδώ αναγκάζεται να βάζει όλατης τα δυνατά προκειμένου να εκφράζει πρωτόγνωρες παρατηρήσεις και βαθύτατες κρίσεις που υπερβαίνουν τα γραφτά όλων των Γερμανών στοχαστών. Και υπήρξαν τόσο πολλοί και σημαντικοί στην παγκόσμια ιστορία Γερμανόφωνοι στοχαστές, ωστε διεθνώς να λέγεται οτι τα Γερμανικά είναι η γλώσσα της φιλοσοφίας – της σύγχρονης φιλοσοφίας τουλάχιστον, ύστερα απο την ακμή της αρχαίας Ελλάδας. Ωστόσο, στις επιστολές αυτές βρίσκουμε μιά δύναμη κρίσης που πάει μακρύτερα, παραπέρα απο τις κρίσεις όλων των Γερμανών στοχαστών – κατα τη γνώμημου. Μιά δύναμη κρίσης που πάει ώς εκεί που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει ώς άνθρωπος. Να αναφέρω μόνο ένα ταπεινό παράδειγμα: ο μεγάλος Friedrich Nietzsche παρατηρεί οτι τόσες χιλιάδες χρόνια η γυναίκα είναι το αφεντικό της κουζίνας, τόσες χιλιάδες χρόνια οι γυναίκες είναι αυτές που παρασκευάζουν το φαγητό, και ακόμη δέν έμαθαν να μαγειρεύουν υγιεινά! [Να μή σχολιάσω επι του παρόντος το οτι «τη γυναίκα πρέπει κάθε μέρα να τη δέρνεις, ακόμη και άν δέν ξέρεις το γιατί – εκείνη ξέρει»!]. Ο Lukanga όμως, ενώ καταλαβαίνει άριστα την ανθυγιεινότητα της ευρωπαϊκής κουζίνας, καταλαβαίνει επίσης οτι οφείλεται καί στους άντρες, άν όχι περισσότερο σε αυτούς, για τους λόγους που αναφέρει [5η επιστολή]. Το ίδιο και σε όλα τα θέματα η κρίσητου πάει παραπέρα απο όλων των Ευρωπαίων στοχαστών, μέχρι εκεί ακριβώς που χρειάζεται. Μας προσφέρει μιά απίστευτα άρτια ανατομία της ανθρώπινης, αλλα προπαντός της ευρωπαϊκής, ψυχοσύνθεσης. Με ομοιοπαθητικούς όρους, θα έλεγα οτι στους δυτικοευρωπαίους κυριαρχεί το συκωτικό μίασμα, με άλλα λόγια η υπερβολή του καλού, που είναι η πρώτη βαθμίδα του κακού. Στη φυλή του Lukanga, άν κρίνω απο τα γραφόμενατου, κυριαρχεί το ψωρικό ρίζωμα, που είναι το καλό. Σε άλλες φυλές του κόσμου –πρώτους κατατάσσω τους Ινδούς– υπερτερεί το συφιλιδικό μίασμα, που είναι το κακό: φθόνος, πόθος για κυριάρχηση και καταστροφή. Στο Ελληνικό έθνος βρίσκω οτι υπερτερεί το φυματινικό μίασμα, το οποίο είναι το κακό που αγωνίζεται να στραφεί στο καλό. Αυτά είναι βέβαια προσωπικέςμου κρίσεις. Οι κρίσεις του Lukanga είναι άμεσες: δέν χρησιμοποιεί όρους δανεισμένους απο πουθενά, βλέπει ακέραια την πραγματικότητα και την περιγράφει αληθέστατα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί όρους που διαφέρουν απο αυτούς που συνηθίζουμε. Λέει για παράδειγμα «σπίτι» αντί για κτήριο ή εργοστάσιο, λέει «καλύβα» αντί για κατοικία. Δέν μου ήταν εύκολο να αποδώσω τέτοιους όρους που αποδίδουν στοιχεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε αρκετά σημεία χρησιμοποίησα απλώς τους όρους που χρησιμοποιούμε σήμερα. Σε πολλά άλλα σημεία προσέθεσα επεξηγηματικά στοιχεία σε αγκύλες []. Όπου βλέπετε κάτι μέσα σε [ ], είναι δικόμου, που έπρεπε να το προσθέσω για χάρι της αντικειμενικής απόδοσης του αρχικού κειμένου. Μέσα σε αγκύλες [] επίσης παραθέτω τις αριθμημένες επεξηγήσεις που σημειώνω οτι ανήκουν στον Hans Paasche ή οτι βρίσκονται στη γερμανική έκδοση.
Μου έκανε εντύπωση όταν διάβασα το άρθρο της Wikipedia που βάζει το επίθετο «fictitious» σε αυτές τις επιστολές, προφανώς θέλει να πεί οτι είναι φτιαχτές, άρα δέν είναι του Lukanga Mukara, είναι του Hans Paasche. Ενώ ο ίδιος ο Hans Paasche στην εισαγωγήτου που διαβάσατε παραπάνω, το δηλώνει ρητά οτι δέν έγραψε και ούτε ήθελε να γράψει τέτοια πράγματα. Δέν ξέρω σε ποιάς γλώσσας άρθρο πρωτοφάνηκε το επίθετο «fictitious» και πέρασε σε άρθρα άλλων γλωσσών. Πάντως πουθενά η Wikipedia δέν δίνει καμία αιτιολόγηση, πού βασίζεται και κολλάει σε ένα σημείο το επίθετο που υπονοεί οτι οι επιστολές είναι φτιαχτές. Για τα «πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» επανειλημμένα λέει και τονίζει οτι είναι πλαστά, εκεί όμως δίνει κάποια επιχειρήματα γι’ αυτό. Για τις επιστολές του Lukanga Mukara δέν δίνει κανένα επιχείρημα που θα στήριζε οτι είναι φτιαχτές, απο τον Hans Paasche. Βεβαίως άν οι επιστολές του Lukanga Mukara είναι πλαστές, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τις ομιλίες του φύλαρχου Tuiawii απο το νησί Tiawea της Πολυνησίας για τον «Papalagi». Διαβάζοντας πάντως τις επιστολές του Lukanga Mukara μου έδωσαν την εντύπωση οτι είναι γνήσιες – δέν βρήκα σε κανένα σημείο κάτι με το οποίο να σχηματίσω γνώμη ή εντύπωση οτι είναι φτιαχτές, δηλαδή απο τον ίδιο τον Hans Paasche.
Αλλα ακόμη και άν υποθέσουμε οτι ο Hans Paasche τα έγραψε όλα αυτά και όχι ο Lukanga Mukara, μειώνει αυτό σε τίποτε την λογοτεχνική, πολιτιστική, πολιτική, ή οποιαδήποτε άλλη αξία των επιστολών; Βεβαίως όχι! Ίσα ίσα, και μεγαλύτερη ακόμη αξία έχει άν μπόρεσε ένας Γερμανός να δεί και να αποτιμήσει την Γερμανία τόσο σοφά και συνάμα τόσο αποστασιοποιημένα που να μπορεί και να κατακριθεί ακόμη το έργο αυτό οτι έχει σε πολλά σημεία την ρηχότητα αντίληψης ενός απολίτιστου Αφρικανού. Πράγματι είναι πολλά σημεία που μπορούμε να κατακρίνουμε τον συγγραφέα αυτών των επιστολών οτι «τα λέει αυτά γιατί είναι ξένος και απολίτιστος και γι’ αυτό δέν καταλαβαίνει». Π.χ. εκεί που κοροϊδεύει το υδροηλεκτρικό σύστημα παραγωγής ηλεκτρισμού. Και σε πολλά άλλα σημεία δίνει λαβές να τον κατακρίνουμε, που άν τα έγραφε αυτά ο ίδιος ο Hans Paasche, ή άν απλώς επενέβαινε ο Hans Paasche στο περιεχόμενο των επιστολών του Lukanga Mukara, θα λογόκρινε κάποια τέτοια σημεία, ή θα πρόσθετε τουλάχιστον κάποια δικάτου σχόλια, π.χ. οτι το υδροηλεκτρικό σύστημα είναι πάντως καλύτερο απο την καύση λιθάνθρακα που παράγει τόσο καπνό. Αλλα αφήνει τον Lukanga Mukara ανυπεράσπιστο στην κατάκριση του ευρωπαίου αναγνώστη. Το συμπέρασμάμου είναι οτι οι επιστολές αυτές είναι γνήσιες του Lukanga Mukara, και ο Hans Paasche όπου έβαλε δικάτου σχόλια [είναι εκείνα τα λίγα αριθμημένα σχόλια που] δηλώνει οτι είναι δικάτου.
Άν παρα ταύτα οι επιστολές αυτές είναι φτιαχτές απο τον ίδιο τον Hans Paasche, ακόμη μεγαλύτερη αξία αποκτούν, εφόσον γράφηκαν απο μία τόσο έξοχη και αγνή προσωπικότητα που είχε τόση δύναμη ωστε ήταν στο χέριτου να αλλάξει την πορεία όλου του κόσμου, γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν – δέν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν αλλιώς.
Θεωρώ χρήσιμες κάποιες επεξηγήσεις αφρικανικών λέξεων που βρίσκονται στις επιστολές. Η χώρα Κιταρα στην οποία βασίλευε ο βασιλέας Ruoma [τον οποίο ο Lukanga Mukara αποκαλεί με διάφορους αφρικανικούς τιμητικούς βασιλικούς τίτλους και όχι με το όνομάτου] είναι μιά χώρα που πιάνει μέρος της σημερινής Uganda και μέρος του σημερινού Kongo. Η Αφρική των νέγρων δέν είχε γραπτή ιστορία, αλλα ιστορία την οποία οι σοφοί της κάθε φυλής κατέγραφαν στη μνήμητους και μετέδιδαν απο γενιά σε γενιά επι χιλιάδες ετών. Αυτή λοιπόν η προφορικά μεταδιδόμενη ιστορία λέει οτι υπήρχε στα αρχαία χρόνια μιά ακμάζουσα αυτοκρατορία που λεγόταν Kitara. Στα νεότερα χρόνια κάποιοι ηγεμόνες, όπως ο βασιλέας Ruoma, θεωρούσαν οτι είναι κληρονόμοι της ένδοξης εκείνης αρχαίας αυτοκρατορίας και ονόμαζαν τη χώρατους Kitara. Στη χώρα εκείνη μιλιούνταν (όπως και ακόμη μιλιούνται σε εκείνη την περιοχή) κάποιες γλώσσες της ομάδας Bantu. Είναι γλώσσες με αρκετά απλή φωνολογία που έχουν μεγάλη πρακτικότητα και σαφήνεια. Η πιό διαδεδομένη απο αυτές τις γλώσσες είναι η Swahili, την οποία σήμερα γνωρίζουν οι περισσότεροι Αφρικανοί. Απο τη γλώσσα αυτή προέρχεται και η λ. Wasungu που σημαίνει Ευρωπαίοι, και ειδικότερα στις επιστολές του Lukanga σημαίνει τους Γερμανούς. Wa- είναι το πρόθεμα που σημαίνει «άνθρωποι», σχηματίζει τον πληθυντικό σε λέξεις που σημαίνουν ανθρώπους. U- είναι ένα άλλο πρόθεμα που σημαίνει χώρα, έτσι Usungu είναι η χώρα των Ευρωπαίων, εν προκειμένω η Γερμανία. U-kara είναι η γενέτειρα του Lukanga Mukara, γι’ αυτό ονομάσθηκε Mu-kara (Mu- είναι το πρόθεμα ενικού αριθμού λέξεων που σημαίνουν ανθρώπους). Οι φυλές Bantu δέν ήταν «άγριες» φυλές όπως φαντάζεται συχνά ένας Ευρωπαίος, οτι ζούσαν απο το κυνήγι και τρώγανε ανθρώπους. Είχαν θαυμαστό επίπεδο πολιτισμού, και ζούσαν κυρίως απο την καλλιέργεια της γής. Πιστεύεται οτι η αρχική κοιτίδα των Bantu ήταν στη δυτική Αφρική, απο όπου εξαπλώθηκαν σε μεγάλο μέρος της Αφρικής φέρνοντας μαζίτους τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Ακόμη και η λέξη κτηνοτροφία είναι απρεπής και παραπλανητική: δίνει μιά λανθασμένη εντύπωση της σχέσης που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι με τα ζώα που δίνουν γάλα, προπάντων τις αγελάδες. Μόνο στο πλαίσιο του αρχαίου ινδικού πολιτισμού μπορεί να κατανοήσει κανείς τί σήμαιναν αυτά τα ζώα για τους ανθρώπους: ήταν σάν άνθρωποι, σάν αδέρφια και σάν μάνες εφόσον τρέφονταν με το γάλατους, και η ζωήτους εξαρτώνταν απο αυτά. Ήταν ιερά ζώα, όχι γιατί έτσι επέβαλλε ο νόμος, ήταν ιερά γιατί τα αγαπούσαν. Ίσως έχετε δει και εσείς φωτογραφία μικρού παιδιού [νέγρου] που βάζει [για να λούσει] το κεφάλιτου στη ροή των ούρων της αγελάδας. Στην Ινδία τα ούρα της αγελάδας είναι φάρμακο, και την κοπριά της αγελάδας ξεραμένη την τρώνε εν είδει θείας μετάληψης ή την καίνε σε τελετουργίες. Γιατί βγήκε απο το σώμα της αγελάδας που είναι το κατεξοχήν σύμβολο της αγάπης στο ζωικό βασίλειο. Το δέ γάλα είναι και για τους Αφρικανούς, όπως και για τους αρχαίους Εβραίους, και για τους Ζωροαστριανούς Πέρσες, και για τους Ινδούς, η ανώτερη τροφή, και το βούτυρο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί κανείς να προσφέρει ώς θυσία στο Θεό. Οι Αφρικανοί πίνουν και το αίμα των ζώων που το παίρνουν τρυπώντας μιά φλέβα χωρίς να θανατώσουν τα ζώα, ενίοτε το ανακατεύουν και με γάλα οπότε πήζει σάν γιαούρτι, με λαμπρό κόκκινο χρώμα όμως – έτσι δέν έχουν καμιά ανάγκη να θανατώσουν τα ζώα για να τραφούν απο αυτά. Και αποφεύγουν να θανατώσουν τα ζώα, γιατί αυτή είναι η περιουσίατους, προσπαθούν να τα αυξήσουν, όχι να τα μειώσουν. Η φυλή του Lukanga Mukara, καθώς φαίνεται απο τις επιστολές, δέν έτρωγε καθόλου κρέας. Άλλες Αφρικανικές φυλές κάποτε θυσίαζαν ζώα και έτρωγαν κρέας, αλλα μόνο όταν αυτό ήταν απολύτως απαραίτητο, ας πούμε όταν το ζώο ήταν τόσο γέρικο που δέν μπορούσε να χρησιμεύσει σε τίποτε άλλο, ή όταν θεωρούνταν απαραίτητο να γίνει κάποια θυσία για να αποτραπεί κάποιος φοβερός κίνδυνος. Κατα την προσωπικήμου έρευνα, ένα παρακλάδι της αρχαίας φυλής των Bantu ήταν αυτό που έφτασε ώς την αρχαία Μεσοποταμία, όπου συνάντησε μιά φυλή που ζούσε απο την καλλιέργεια της γής – και για κρέας κυνηγούσαν άγρια ζώα. Αυτοί οι δεύτεροι ζώντας φτωχικά και άθλια φθόνησαν τους αρχαίους εκείνους Bantu γιατί ήταν πλούσιοι –απο γαλακτοπαραγωγά ζώα προπάντων, γι’ αυτό και ύπουλα τους θανάτωσαν. Αυτή είναι η ιστορία που διασώθηκε απο την παράδοση ώσπου να καταγραφεί στη Βίβλο ώς ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Με αυτά δέν θέλω να πώ οτι η φυλή του Άβελ υπάρχει ακόμη – δέν υπάρχει, διότι πάντοτε εξοντωνόταν απο τους απογόνους της φυλής του Κάιν. Οι σημερινοί Bantu είναι πολύ διαφορετικοί – αρκεί να αναφέρω οτι το αίμα των αρχαίων εκείνων, Β αρνητικού ρέζους σε ποσοστό 100% του πληθυσμού, σήμερα δέν το έχουν ούτε 2% των Αφρικανών. Κάποια ίχνη όμως, κάποια στοιχεία της αρχαιότητας όντως μένουν ώς σήμερα, κάπως σάν αρχαία απομεινάρια που βλέπουμε στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία. Θα πρέπει με όλα αυτά που είπα να καταλάβατε μεταξύ άλλων γιατί οι τιμητικοί τίτλοι του βασιλέα Ruoma έχουν συχνά να κάνουν με τα βόδια: «φίλε των ταύρων», «κύριε των βοδιών», κ. α.. Προσωρινά τουλάχιστον ξεχάστε την περιφρονητική έννοια που έχουν τα ζώα στην ελληνική γλώσσα. Οι τίτλοι του Αφρικανού βασιλέα ήταν πραγματικά τιμητικοί. Τιμητικά και η Κιταρα λέγεται «χώρα των μακροκέρατων βοδιών».
Όσον αφορά το σύστημα γραφής των αφρικανικών λέξεων, διατήρησα το γερμανικό σύστημα κατα το οποίο s =ζ και ss =σ, j = ι, w= ου και όχι β όπως στα Γερμανικά. Διεθνώς σήμερα γράφεται Wazungu και όχι Wasungu όπως κατα το γερμανικό σύστημα. Η λ. Wazungu χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής με τη σημασία «Ευρωπαίος», ή «άτομο με ευρωπαϊκή καταγωγή». Προέρχεται απο τη ρίζα zungu που σημαίνει «άσκοπο πηγαιν’ έλα», έτσι ονόμασαν οι Αφρικανοί τους πρώτους Ευρωπαίους που γνώρισαν (εξερευνητές και ιεραπόστολους), δηλαδή «άνθρωποι που τριγυρίζουν άσκοπα».
Οι επιστολές αυτές που εξέδωσε ο Hans Paasche έχουν απο πολλές απόψεις μεγάλο ενδιαφέρον προπάντων τώρα που κλείνουν ακριβώς 100 χρόνια απο τότε που γράφηκαν [1912-1913]][align=center] Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-01-2013 | |