Ορφανοτροφείο

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Αφιερωμένο στη Νικολέτα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φώναξε η νύχτα τα παιδιά της και τα μίλησε
σα μία μάνα που πονά κι αναστενάζει
Ύστερα άπλωσε τα χέρια και τα κοίμισε
σε μια αγκαλιά που αγάπη κι όνειρο σταλάζει...

Όλου του κόσμου οι αγκαλιές γίναν ικρίωμα
μες του ιδρύματος τους τοίχους που φοβίζουν
Μείνανε μόνο οι στιγμές που' χουν αξίωμα
και οι φωνές που μόνο ξέρουν να σε βρίζουν

Είναι απόψε οι στιγμές σφαίρες αδέσποτες
που τη ζωή έχουν σα στόχο σημαδέψει
κάποιες φορές οι λέξεις γίνονται ανείπωτες
και με αλλόκοτες σκηνές μ' έχεις μπερδέψει...

Είναι ένα ίδρυμα ο χώρος που μεγάλωσαν
η ερημιά, η μοναξιά κι ο πόνος όλος
είναι μια μάνα που σαν ύφασμα την μπάλωσαν
και την δικάσαν οι τρελοί κι ο κόσμος όλος...

Δε θα δακρύσω για τα χρόνια που χαράμισαν
μες του ιδρύματος τους άδειους διαδρόμους
μα θα δικάσω το Θεό κι αυτούς που τόλμησαν
να σε πετάξουν σα σκυλί στους υπονόμους

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-04-2004