άραγε μεγάλωσα... ? Δημιουργός: avantage, Ελένη Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [align=center]Θυμάμαι ακόμη, τότε, στα παιδικά μου χρόνια να έχω πάντα μπροστά μου μία λευκή κόλλα χαρτί και να γεμίζω κάθε της κενό με χρώμα.. Φανταζόμουν πως οι εικόνες αυτές θα ζωντανέψουν και θα αρχίζουν να κινούνται.. Ήταν τόσο ζωντανό που αν κοίταζες επίμονα πράγματι φτιάχνανε την δική τους ιστορία..
Και όσο το φανταζόμουν αυτό τόσο ζωγράφιζα με μανία!! Έβαζα παντού χρώματα, μερικές φορές βέβαια άφηνα και μερικά σκίτσα ασπρόμαυρα.. Και εκτός από την κίνηση φανταζόμουν και το χρώμα..
Μετά από καιρό, στο τώρα, κοιτάζω τις τότε ζωγραφιές μου. Υπήρξαν στιγμές που θέλησα να τις σκίσω, να τις κάψω, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.. Και αυτό γιατί ένιωθα μεγάλη.. Και αυτές μου φαινόντουσαν μικρές...!
Τώρα πια δεν είμαι παιδί, αν και εγώ ακόμη λέω πως όλοι είμαστε μεγάλα παιδιά..
[B]Ενήλικας![/B]
Τι παράξενη λέξη.. Τι όμορφα που ακούγεται η λέξη παιδί. Ή μήπως ακούγεται ωραία απλά επειδή την έχουμε συνδέσει με την αθωότητα?
Οι ζωγραφιές μου πλέον είναι με βάση του τι θα δω.. Βλέπω κάτι και το ζωγραφίζω.. Το κάνω δικό μου, αλλά δεν είναι! Μπορεί κανείς να πεί ότι είναι αντιγραφή. Πάντα προσπαθώ να βάλω κάτι δικό μου μέσα στην εικόνα, αλλά και πάλι δεν είναι το ίδιο.
Έχω ακόμη λίγη φαντασία, αλλά όχι όπως τότε...
Τώρα δεν μπορώ να ζωντανέψω τις ζωγραφιές μου.. Κάθονται νεκρές στο άσπρο χαρτί.. Όσο και να τις κοιτάξω, αυτές μένουν εκεί, ακίνητες...
Όσο χρώμα κι αν τους βάλω, πάντα κάτι θα λείπει!!!!
[B][I]...Άραγε μεγάλωσα...?[/I][/B]
Ή απλά είναι η εξέλιξη? Ο χρόνος περνάει.. Αν και πάλι για’ μένα όλα νούμερα είναι.. 14, 03, 2013! Ακόμη και οι ηλικίες.. 4, 10, 15, 20, 26… Δε με νοιάζει τόσο ο χρόνος που περνά, αλλά το γεγονός που όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε ιδέες. Ναι, ξέρω δεν είναι κακό, δείχνει ότι ωριμάζεις, αλλά μετά το ώριμο, ξέρουμε όλοι τι επακολουθεί!
Και εμένα με νοιάζουν ακόμη οι ζωγραφιές. Ακόμη και τώρα που κοιτάω τις παιδικές μου ζωγραφιές, εκείνες που κάποτε κουνιόντουσαν και δημιουργούσαν την δική τους ιστορία, τώρα μένουν εκεί ακίνητες, ξεθωριασμένες.. Σα να περιμένουν κάτι, που όμως εγώ δεν μπορώ να τους το δώσω..
Τουλάχιστον χαίρομαι που έζησα όμορφες στιγμές και το βλέπω από τις ζωγραφιές μου, από τα όμορφα αν και ξεθωριασμένα χρώματα πάνω στις όμορφες φιγούρες.
Ελπίζω μεγαλώνοντας να μεγαλώσουν και οι ιδέες μου για ζωγραφιές, δικές μου μοναδικές ζωγραφιές και όχι ιδέες άλλων.. Ζωγραφιές που θα μπορούν να κινηθούν, που θα μπορούν να χρωματίζονται, που θα μπορούν να σου χαρίζουν την δική τους ιστορία..
Για να μην απορώ κάθε τόσο…
[B][I]...Άραγε μεγάλωσα...?[/I][/B][/align] Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2013 | |