Πρώτη πνοή του εσπερινού ανέμου

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πρώτη πνοή του εσπερινού ανέμου
όσο βραδιάζει η ταραχή μοιάζει του πολέμου
κόκκινα σύννεφα ,χαλκά , βαριά
της σκοτεινιάς σαλπίγματα δηλωτικά

Νυχτιά της αμαρτίας
εκείνη η αλησμονησιά
στα κύματα της απιστίας
τόση παράδοση μες στη δροσιά

Τα εγκόσμια συνεπήρε πάλι η συλλογή
άρχισε κήπος να φουντώνει η φυλακή
έγινε φώς ξανθό η οπτασία
και το χάος,φωτοχυσία

Πότε θ'ακούσω τη λυτήρια φωνή
στις πίκρες του νυχτερινού αγώνα
έλα και ρύσαί με,ιδού εγώ ειμί
η δυσμοιρία ως τη συντέλεια του αιώνα

Βαλμένος ζώ μες στην αυλή τεσσάρων τοίχων
φραγμένος με τα μάνταλα των στίχων
δεν με τρομάζει της ανίας μου το τέρας
ούτε κι η βδελυγμία της γουστέρας

Μα δεν θέλω το κερί μου ν'αναφτεί
κι η αγωνία να με δέρνει
μανδύα ελπίδας έχω πια ντυθεί
όλο κατάνυξη η αστροφεγγιά, με παρασέρνει

Έλξη της ψυχής μου ο πολικός αστέρας
το φώς του ήλιου κι η θέα της ημέρας
ω αντιφέγγισμα της λαμπρής αυγής
της εφταήμερης δημιουργίας της ζωής

Σου δέομαι εικόνα της ψυχής μου
συγκάλυψε τη θέα μέχρι του μαρτυρίου
εσύ το μέγα θάμπος ,εσύ ο γαληνευτής μου
περίβαλε με θέρμη την έκσταση του μυστηρίου

Την ώρα πια που γράφω το παρόν
θα καίγονται τα ομοιώματα άνομων σκιών
θα φέγγει η μαρμαρένια αυλή
σκέφτομαι να το γιορτάσω μα να γιορτάσω τί;

Είθε της αίγλης σου η παρουσία
νάναι του σκότους καταλύτρα
σαν ρέον νάμα,τέτοια η μεσιτεία
της συντριβής μου θάναι η παρηγορήτρα

Δεν αναμένω λάμψην αστραπής
στο όρος της περίλουστρης Ανατολής
παράλυτα τα άδολα μου μάτια
βουλιάξαν στα ρηχά τους μονοπάτια

Με πήρε πια σφιχτά απο το χέρι
η χάρη του τελευταίου ειρηνοποιού
με πάει μακρυά ως κάποιο μεσημέρι
το νόημα να δώ του γενέθλιου ποταμού

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-08-2013