παιγνίδι

Δημιουργός: Άρης Αστεριάδης, Άρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

πέφτουμε
θριαμβικά
κι αβίαστα,
θύματα -τάχα-
της απληστίας
του έρωτα,
και της αχάριστης
προσμονής

αποτυγχάνουμε
περίλαμπροι,
ήρθε ξανά η ώρα
να σκοτώσουμε
έναν παλιό μας φίλο

εγωϊσμέ, βγες έξω
θα κάνεις τον νεκρό
σαν τον αστερία που
παίζαμε στη θάλασσα
παιδιά

η όψη αυτής της δυνατότητας
μας ψηλώνει
μας τυφλώνει
περιμένουμε
σ’ ένα άγνωστο φως
σε μιαν απρόσμενη
γη

να λικνιστούν οι λαγόνες
των επιθυμιών
να πούνε χίλια στόματα
που δεν έχουν
υποσχεθεί
μια προσευχή,
απ’ αυτές που ξεκινούν με
σ’ αγαπώ
και κανείς έπειτα
δεν τις ακούει ολόκληρες

το χρέος των κλειστών ματιών
επανέρχεται
λυτρωτικά
βασανιστικό
ραβασάκι του
ανεπίδοτου
έρωτα

το καθήκον των διεισδύσεων
και των ελιγμών

ταυτόχρονα

καμιά θυσία οι βωμοί μας
είναι άδειοι
ποιος να κυνηγήσει
το ζόρικο ελάφι.
Τώρα θα κυνηγάμε
μόνο ανθρώπους

το κλουβί μας είναι άδειο
ποιος αντέχει να ακούει
τ’ αηδόνισμα,
τώρα θα φυλακίζουμε
ανθρώπους

το κρεβάτι μου είναι άδειο,
δεν άντεξα να με αντέχουν,
τώρα θα κυνηγώ
τον εαυτό μου

γιώτα-λάμδα-γιώτα-άλφα
έτσι σαν παιδικό παιχνίδι
ακούγεται
έτσι σαν παιδικό παιχνίδι
μου λείπεις

χωρίς γιατί
σε θέλω εδώ
γυμνή κι ανέπαφη
με μια τρελή σοφία
μια στο καρφί
και μια στο πέταλο
να χτυπάς
με το στήθος σου
με το γέλιο σου

και να τολμώ
μες τους αιώνες
που αρνήθηκα
μια λέξη ξεχασμένη

σ’αγαπώ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2013