Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
Αυτόματη γραφή

Αυτόματη γραφή

Δημιουργός: Γιώργος Παν

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάτι να πιαστώ ψάχνω.
Κι όταν δε ψάχνω κοιμάμαι.
Γυρίζω σελίδα, αλλάζω το θέμα.
Μα πάλι επιστρέφω στην πόλη.
Κοιτώ τους ανθρώπους. Ελίσσομαι.
Κάνω πως φεύγω και πάλι γυρνώ.
Σε κοιτώ στα μάτια.
Η ένταση με σταματά.
Όταν δεν πίνω κοιμάμαι.
Όταν κοιμάμαι διαλύομαι.
Γεννιέμαι ξανά. Αγαπώ, ξεχνώ. Κάθομαι στον ήλιο.
Άλλο ένα γκρίζο απόγευμα.
Γεύμα, λάμψη, κραυγή.
Σκουριασμένοι αστερισμοί μπρος σε πληθώρα ιδεών κι αηδιών.
Σαγηνευτικό σύννεφο κι όλα οδηγούν στο
Τέλος χρόνου και
Ύστερα λυπήθηκα. Άνοιξα το στόμα μου
και σαστισμένος σε είδα να πεθαίνεις.
Άλλο ένα μαστίγιο οπισθοκροτεί.
Άλλη μια ελπίδα σκάει και χύνεται
νερό.

Παιχνίδι. Έρωτας. Φως
Κι εγώ σωπαίνω.
Δως μου το χέρι σου.
Ο χρόνος τελειώνει.
Απόλαυση. Θάνατος. Σωτηρία
Και πάλι χάος.
Πάλι χάος.
Ο χρόνος κυλά.
Οι μέρες σαπίζουν μπρος στα πόδια των παιδιών μας.
Κι εμείς ελπίζουμε.
Χανόμαστε. Ελπίζουμε. Ποθούμε.
Κρυβόμαστε. Αλλάζεις θέμα.
Όχι.

Η Αθήνα είναι περίεργη.
Ξυπόλυτη, θωρακισμένη.
Τα παιδιά της βρώμικα.
Με μεγάλες αντοχές και μάσκες.
Κάπου λανθάνεις. Μα δεν πειράζει.
Έτσι φτωχός, φτωχός και μόνος.
Κάπως έτσι άφησε πίσω του
τα τείχη, τις σημαίες, τα ρητά,
τα δύσκαμπτα χείλη, τα ναρκωτικά,
την ανατολή του ήλιου. Το τέλος της νύχτας.
Χόρτασε από χωή! "Ζωή" "Ζωή" .
Αυτό δεν άντεξε.
Ζητούσε την πείνα.
Τη δίψα.
Μα όλοι αρκούνταν.
Όλοι σκότωναν.
Όλοι έβριζαν.
Όλοι...
Δεν πειράζει.
Πίστεψε σε όλους.
Έτσι δεν του έφερε κανείς αντίρρηση.
Είσαι ελεύθερος. Πήγαινε!
Αλλά πριν φύγει, απελευθερωμένος πια,
άφησε πίσω του ό,τι αυτοί πόθησαν.
Αυτό που ζητούσαν πάντα.
Και αυτοί σάστισαν.
Πέταξαν τις μάσκες.
Μίλα, του είπαν. Καθαρά!
Θεέ μου βοήθεια! ... Αναφώνησε!
Δε ξέρω ποιος είμαι.
Με παρακολουθώ από ψηλά.
Μα δε μπορώ να κάνω τίποτα.
Μου μιλάω. Αρνούμαι ν' ακούσω.
Με κοιτάζω στα μάτια και γελάω.
Τουλάχιστον γελάω.
Δωσ' μου και λίγη απ' αυτή τη θεική δύναμη φίλε.
Αυτή που τη λένε αγάπη.
Όχι αυτή. Τη δική σου θέλω.
Και μετά θα μπορώ να γελάσω.
Μετά θα μπορώ να πέσω.
Χωρίς να πονέσω.
Χωρίς να με νοιάζει. Αυτό μόνο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2013