Σίσυφος

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Καλησπέραααα!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σηκώθηκε ένα πρωί, μετά από μύρια χρόνια,
δίχως να ξέρει αληθινά πού άφησε τη ζωή του,
αφού η στερνή του ανάμνηση ήταν ο μέγας βράχος
που σήκωνε στις πλάτες του σε μια πορεία αιώνια...

Δίπλα, στο κομοδίνο του, τα χάπια, τα γυαλιά του,
σάμπως να τον εμπόδιζαν να δει μες τον καθρέφτη,
να θυμηθεί και να σταθεί μπροστά στο είδωλό του,
γιατί ήταν γέρος, μα άμαθος στον φόβο του θανάτου...

Μες τον καφέ το φάρμακο και στη σιωπή τον πόνο
κεράστηκε, μα αμήχανος έξω μακριά κοιτούσε...
Θάλασσες αταξίδευτες που άφριζαν στο όνειρό του
γύρευαν μιαν απόφαση, που αυτός γνώριζε μόνο.

Κι έτσι μονάχος έφυγε, ξεγέλασε τον Άδη,
κι έσβηνε πίσω του ο νοτιάς τα χνάρια που πατούσε...
γιατί πίσω δεν άφηνε φίλους κι αγαπημένους,
μονάχα μια θολή γραφή σε πλάκα, με καλάμι...

"Του Σίσυφου το φάντασμα με νίκησε εν τέλει,
μα εσείς, όταν με κρίνετε, μην με κακολογείτε.
Γιατί το βάρος μιας ζωής τα όνειρα συντρίβει
και ο βράχος μου την θάλασσα, κι όχι τα όρη, θέλει..."

Θαρρώ για πάντα ο Σίσυφος γυρίζει στους αιώνες,
μορφές χιλιάδες ντύνεται, και αψηφά τον Δία...
Και το λιθάρι, που οι θνητοί στην πλάτη κουβαλούμε,
τρελοί ξορκίζουν και σοφοί, με όνειρα κι αγώνες...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2013