Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
Πεδίο βολών

Πεδίο βολών

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

Χάρη-στικών

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πεδίο βολών

Πολλοί μου είπανε ότι έχω μεγάλη καρδιά.
Περιβόλι.
Από τις πολλές φορές που το άκουσα, το πίστεψα.
Σήμερα το μεσημέρι αποφάσισα να πάω για πρώτη φορά
να της ρίξω μια ματιά.
Ήμουν περίεργος να την γνωρίσω.
Μόλις πέρασα το πρώτο της φύλλο
κατέβηκα μια μεγάλη σκάλα.
Παραλίγο να σκοτωθώ γιατί δεν είχε φως πουθενά.
Στο δεύτερο φύλλο βρήκα μια σιδερένια πόρτα.
Περνώντας μέσα από το τρίτο φύλλο και μέσα από την σιδερόπορτα
είδα ένα μακρύ διάδρομο που έμοιαζε φυλακή.
Ανησυχία.
Αταξία.
Ανασφάλεια.
Είδα πολλά κελιά και μέσα είδα φυλακισμένα δέντρα
που μοιάζανε πορτοκαλιές.
Στο βάθος της φυλακής, φτάνοντας στο κέντρο της καρδίας
ήταν σ’ ένα κελί μια όμορφη Πορτοκαλιά στριμωγμένη σε μια γωνιά.
Πήγα και στάθηκα απέναντί της
και κρατούσα σφιχτά τα σίδερα της φυλακής με τα δυο μου χέρια.
Ποια είσαι εσύ κοπελιά την ρώτησα.
Σηκώθηκε σιγά σιγά και ήρθε και ακούμπησε
με τα κλαδιά της τα δάχτυλά μου.
Με κοίταξε με ένα βλέμμα έμπλεο πόνου.
Η ψυχή σου είμαι χάρη μου.
Η ψυχή σου.
Κάθομαι εδώ τόσα χρόνια και κάθε μέρα χαράσσω με τα φύλλα μου
μια γραμμούλα στον τοίχο προσμένοντας τον αφέντη μου
να έρθει να με ξεσκλαβώσει.
Ήμουν η ψυχή του περβολιού σου.
Μας εγκατέλειψες όμως
και ήρθαν η περηφάνια σου και άλλοι ληστές
και μας έριξαν στη φυλακή.
Εγώ και τ’ άλλα σου δέντρα σου φωνάζαμε τόσο καιρό
να πάψεις ν’ ακούς τις σειρήνες
που σου έλεγαν ότι έχεις καρδιά περιβόλι.
Εσύ τίποτα.
Μέσα σε τόση αλαζονεία παριστάνοντας τον ταπεινό
επέτρεψες το χωράφι να γίνει δεσμωτήριο.
Πόσα χρόνια αλήθεια πες μου έχεις να γευτείς τους καρπούς μας;
Πόσο καιρό έχει μας πετάξεις δυο τρία δάκρυα να μας ποτίσεις;
Έσκυψα το κεφάλι.
Συντετριμμένος.
Γονάτισα και άφησα να πέσουν στο πάτωμα της φυλακής αμέτρητα δάκρυα.
Όταν μετά από ώρα άνοιξα τα μάτια μου
όλα τα κελιά ήταν ανοιχτά.
Δεν υπήρχανε σίδερα.
Ησυχία.
Τάξη.
Ασφάλεια.
Η Πορτοκαλιά…
Η ψυχή μου…
Όμορφη να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου λέει:
[I][B]Τώρα μάλιστα.
Έγινε η καρδιά σου περιβόλι.
Φύγε και πήγαινε έξω στον κόσμο.
Και να θυμάσαι
να μας ποτίζεις
μια με δυο φορές τη βδομάδα.
Και αν κάποιος σου πει πως έχεις καρδιά περιβόλι
να του λες ότι η καρδιά σου δεν είναι περιβόλι.
Η καρδιά σου είναι πεδίο βολών.
Xαρη-στικών.
Εσύ όμως θέλω να ξέρεις τι καρδιά έχεις.
Έχεις καρδιο-πορτοκαλεώνα.
Ποικιλία μέρλιν. [/B][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2013