Αγαπούσα

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

He did not know that it was already behind him.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φίλοι μου,
πριν χρόνια, σε μια τηλεοπτική εκπομπή – πρέπει
να ήταν ο πρώτος κύκλος του “να η ευκαιρία” - ένα
ερασιτεχνικό συγκρότημα παρουσίασε ένα τραγούδι.
Ο τίτλος με είχε ξαφνιάσει: κινούμενο άστρο.
Στη μνήμη μου έχει μείνει πια μόνο ένας στίχος, χωρίς τη μουσική,
όπως τον είχε διαβάσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που
συμμετείχε στην κριτική επιτροπή.
...νομίζω κινείται, και μια σταματά...

Αγαπούσα

Σ' αγαπούσα πολύ
μα στο Νότο έχω χάσει
μάτια στόμα φιλί
κι ίσως μ' έχεις ξεχάσει.

Ψιθυρίζαν για μας
λίγες λέξεις μονάχα
στην αχλύ της νυχτιάς
πως μας έβλεπαν τάχα.

Να τρυπάμε φορές
τα πυκνά τα σκοτάδια
μια σκιά δυο καρδιές
χέρι χέρι τα βράδια.

Κι όταν ξέχυναν φως
τα μυριάδες φεγγάρια
αγκαλιά κι οδηγός
να μου ρίχνεις τα ζάρια.

Σ' ένα φούχτιασμ' αβρό
να κρατάς τη ζωή μου
να πηδώ στο κενό
και να πέφτεις μαζί μου.

Να κοιτά, στο φιλί
που 'χα πάντα να δώσω
μόνο μια μηχανή
που δε ζήλευ' ωστόσο.

Μαύρο σβέλτο πουλί
π' απ' την κόκκινη σκόνη
μας ξημέρων' εκεί
σ' ένα σιέλ που τυφλώνει.

Και γελούσες πλατιά
ως τη μέρα π' εχάθης
τ' άστρο σβήστηκε πια
κι όμως δε θα το μάθεις.

Μέν' η πόλη αδειανή
κάτι εχθροί, κάτι φίλοι
έχουν φύγει κι αυτοί
και σφραγίσαν τα χείλη.

Κάπου κάπου γυρνώ
στην ακτή σαν νυχτώσει
ίσως βρω την Αργώ
κι ίσως δε με προδώσει.

Τα σκοτάδια μ' ακούν
και μου γνέφουνε μείνε
και δυο μάτια κοιτούν
μα δικά σου δεν είναι.

Στ' όνειρο έχει λυθεί
μια κλωστή που με δένει
κι ένα μαύρο σκαρί
στο γιαλό περιμένει.

Σ' αγαπούσα στη Γη
μα στο φόβο που κρύβω
με προφταίνει η αυγή
και ξυπνώ πριν να φύγω.

Ζ.Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-01-2014