Βιολέτα

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

........................

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είδε τα χρόνια να περνούν κάποια βραδιά
εκεί που ρέμβαζε στo τζάμι αφηρημένη,
δυο φυλλαράκια είχε ξεχάσει στην ποδιά
και της δροσιάς της η ορμή, λησμονημένη.
Κι όπως γλιστράει το γυαλί,
τρέχει το δάκρυ σαν φιλί
στα μάγουλά της, στον λαιμό, και την μαραίνει.

Τα τραγουδάκια τής φαινότανε φτωχά
και η πείνα πού 'χε στην ψυχή ήταν θηρίο…
Είχε ξωκύλει σαν καράβι στα ρηχά
δίχως μαντήλι στην στεριά, χωρίς αντίο.
Βιολέτα, πες μου πού πονάς
και ποιους ανέμους συμπονάς
και ψάχνεις τ' άστρα μες το χνώτο τους το κρύο...

Ίσως του αγρού της να πεθύμησε τη γη,
πάντα στους κήπους αισθανόταν τόσο μόνη...
Αχ, να την έκοβε ένα χέρι μιαν αυγή,
- όλοι θαρρούν πως ένα άνθος δεν ματώνει-.
Μες το ψυγείο, μια φορά,
μπαγιάτικη είναι η χαρά,
και η Βιολέτα ονειρεύεται το χιόνι...

Πριν καταλήξει σε βαζάκι για γλυκό,
ένα τριαντάφυλλο πιο πέρα ψιθυρίζει:
-"Βιολέτα, ειν' η ελευθερία ξωτικό,
που σε μαγεύει μα και θάνατο μυρίζει,.."
Κι εκείνη γέρνει κι απαντά:
-"το ανθοδοχείο με κρατά
σ' ένα δωμάτιο, που η μοναξιά θερίζει.."

-"Όποιος ανέμους σπέρνει", λέγαν οι παλιοί,
"θερίζει θύελλες, μαζεύει καταιγίδες..."
-"...μα η ευκαιρία είναι μία και ακριβή
κι εγώ ανάπηρη, χωρίς καρπούς και ρίζες...

Γι αυτό γυρεύω μοναχά
ένα ταξίδι στ' ανοιχτά
σ' έναν ορίζοντα που εσύ ποτέ δεν είδες..."

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2014