όριζε εσύ

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

όριζε εσύ που νιώθω να ζυγώνεις
τον άχαρο μου πόνο που πονώ
στο χάλασμα το ρημαγμένο μου εγώ
πότιζε με,με το τρελλό κρασί της μέθης
εσύ που ξέρεις τη μοίρα μου να γνέθεις
όσο κι αν μέσα μου σαν αγάπη παλιώνεις

τι γυρεύω,τι θέλω τώρα το γνωρίζεις
σπάσε τα κάτοπτρα του κενού μου τολμηρή
θρυμάστισε τα είδωλα να ξανάβρω ακουστική
άναψε του ήλιους ,ξετύλιξε τις μυστικές σου οθόνες
ανάστησε απο τη νεκροφάνεια καινούργιες Βαβυλώνες
ήρθε η ώρα οτι σπέρνω κακό να το θερίζεις

σύναξε τα φάσματα ,σβήσε και της μνήμης τους προβολείς
συναρμολόγησε τα διεσπαρμένα μου τοπεία
ρίξε απ'τα θηρία,τα παμφάγα προσωπεία
γίνε παράφορη και θρέψε με,με το γλυκό σου μέλι
απο τις κόγχες,τις ρωγμές και τη χρυσή κυψέλη
του κορμιού σου και κάθε αειπάρθενης στιγμής

κι όμως μες στον απέραντο συνωστισμό
κράτησε ένα σπόρο, πλούτο, θησαυρό μοιραίο
και πάρε τον μαζί σου καλούπι κλοπιμαίο
σ'ένα ταξίδι ελπίδας και προοπτικής
να ωριμάζει στη δύναμη της απαντοχής
στην άκρη του καιρού μικρό παιδί,......μωρό

τα φρένα μου έγιναν πια χύτρα αλχημιστή
για δηλητήρια δίδυμα του πόθου και του καημού
που τα'πιε ο έρωτας με στήθη λάγνου ληστού
απο τη σάρκα πια ζητάω τους εξόριστους θεούς
κι απ'την αλήθεια τους πνιγμένους της χρησμούς
εκείνους πούχα φιμώσει και δικάσει στη σιωπή

είδα στο πόρισμα του γυμνοσοφιστή το ψέμα
κι εδώ στα υψίπεδα της κρυφής μου ιστορίας
ξανάβρα το πιστό μου αίνιγμα της φαντασίας
αφού δεν πίστεψα οτι με λογοπαίγνια θα λυθεί
στερήθηκα την παρουσία σου με μια κραυγή
και λίγη σκόνη στο μεσήλικο μου βλέμα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2014