Μονόλογος ενός ποιητή

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξάνθυνε το φως και πάλι
το καλοκαίρι στα σκαριά
ένα καρνάγιο όλο ήλιους προς επισκευή ∙
σωπαίνουν οι λέξεις
η ελιά γονατίζει κι αποτίνει φόρο τιμής στη μυρσίνη
(έχουν πολλούς ουρανούς να μαντάρουν τα μάτια μου)
οι άνθρωποι διάτρητοι από παντού
δημοπρατούν την αγωνία της πληρότητας
σε συζητήσεις.
Κι αν γράφω με τα δάχτυλα τσουρουφλισμένα
είναι που σήκωσα αυτούς τους ήλιους στις παλάμες μου
Κι αν έχω χείλη ματωμένα
είναι που τόλμησα αυτές τις λέξεις τις σκληρές
(τροπαιοφόρος η καρδιά και φέγγει)
Τα δέντρα τα ‘θρεψε το δάκρυ μου κι ο πόλεμος
τα δέντρα πότισε η θωριά μου της Ελλάδος
Κι αν τώρα κλείνω τον μονόλογό μου εδώ
είναι που οι στίχοι μου ξανά με εκδικούνται.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-04-2014