Μεθύσι

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Πλησιάζει η πρωτομαγιά... η φύση οργιάζει... κι ο νους μας πάντα τάζει...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Όταν αφήνεις το εγώ και γίνεσ’ ο κανένας
ρέεις μες στο μεράκι σου χάνοντ’ οι διαστάσεις
ο ποταμός σου αγνόρυτος, ολάνθιστες οι οάσεις
το κάστρο σου σαν άδυτος κι απάνεμος λιμένας.

Έξω εκεί δημιουργείς εσένα απ’ τον κανένα
μ’ έργα π’ ούτε φαντάστηκες πως είχες τις δυνάμεις
και είν’ αυτά που δεν σ’ αφήνουν ν’ αποκάμεις
μες στης ζωής την πορφυρή... κι ανήθικη αρένα.

Όλα όσα σε άγγιξαν... μεγάλα ή τιποτένια
κρέμονται σε αόρατα κι ανήκεστα τσιγκέλια
κοιτούν ή αποστρέφονται, κάποιοι βάζουν τα γέλια
μα εσύ έχε πνεύμα λεύτερο και βασταχτάρια δρένια

Στης μάνας που σε γέννησε να περπατάς τους κήπους
ν’ αποκαθάρει η ψυχή με τον βουνίσιο αγέρα
τη γνώση μόνο να θωρείς της πίστης σου μητέρα
το σώμα να το κουβαλάς πάνω στου νου τους ίππους.

Ρίχνε το φιδοτόμαρο που σ’ έζωσε στην πόλη
σιγά-σιγά διαβαίνοντας απ’ το μπετόν στη φύση
που όταν ενσωματώνεσαι... διψάς απ’ το "μεθύσι"
κι αναλογιέσαι: ας δίψαγε έτσ’ η ζωή μου όλη![/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-04-2014