Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανένα

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

''Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν''.
Πόσα πρέπει σου στερέψανε ζωή;
Φθαρμένους δρόμους, ξυπόλητος
πατούσες κάθε πρωί.
Τ' αγκάθια σου ματώνανε τις πατούσες
φορτωμένος με ξύλα απ' τα όρη
έξι χρονών παιδί.
Πόσα δάκρυα θα βρω πετρωμένα
αν ταξιδέψω προς τα κει;

''Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν''.
Πόσα βάρη σου λυγίσαν το κορμί;
Με δυο τσιγκάκια στους ώμους,
γέρναν τα κλαδιά στ' αμπέλια που περνούσες.
Oύτε ένα δίφραγκο δεν κόστιζε η ζωή.
Δεκαοχτώ χρονών παιδί.
Πόσες αντοχές θα βρω σπαρμένες
αν ταξιδέψω προς τα κει;

''Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν''.
Το χέρι της κρατούσες σ' ολόδροσα πεύκα
γεύσεις της έδινες και σου δινε τη γνώση.
Δεν κάνει λέγανε να ελπίζεις στη ζωή.
Πόσα όνειρα θα δω χαραγμένα σ' εκείνα τα δέντρα
αν ταξιδέψω προς τα κει;

Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν.
Πόσα ταξίδια πήγες που δεν τα θελες εσύ;
Εργάτη σ' εργοστάσιο σε κλείσανε κι εκεί,
με κάθε οξυγόνο που στερήθηκες,
πέτρα - πέτρα έχτισες το σπίτι σου εδώ.
Για να χεις δρόμο να γυρίσεις
στο μοναδικό ταξίδι που αποφάσισες σε μια στιγμή.
Πόσα θέλω θα βρω χτισμένα σ' εκείνον τον τόπο
αν ταξιδέψω προς τα κει;

''Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν''.
Ακλούθησες τη μοίρα σου και γέννησες παιδιά,
τα στόλισες μ' αγάπη, τους έδωσες φτερά
να πετάξουν όσο μπορούν πιο μακριά.
Για να μη δουν τον πόνο που σε τσάκιζε κρυφά.
Πόσες ευχές ανείπωτες στην κρυφή σου ψυχή
θα βρω αν ταξιδέψω προς τα κει;

''Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν''.
Με πόσο αίμα πλήρωσες αυτή τη συμβουλή;
Πόσα ρυάκια αναβλήθηκαν
σε κάθε βύθισμα του κομπρεσέρ
που πλήγωνε τ' αυτιά σου;
Πόσες χαρές που έζησες δεν ήτανε δικές σου;
Σαν έπαιρνες αποδοχή απ' άλλους
μα όχι από κει που διψούσε η καρδιά σου;

''Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν''.
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από σένα.
Μ' ένα βιαστικό σημείωμα χάθηκες,
"δε φταίει κανείς''.
Πόσα τρομαγμένα πουλιά πετάχτηκαν στο βλέμμα σου;
Πόσες αλήθειες που δεν έμαθε κανείς;
Ποια τρέλα σε φυγάδευσε σ΄ αλλιώτικα κελιά;
Κι οι άλλοι είπαν "αντράκι'' ήσουν τελικά.

Ζήσε τη ζωή σου και μην ακούς κανέναν.
Τα μάτια σου ανταριασμένες θάλασσες
που άφριζαν κατάματα τη θλίψη...
Κι εγώ εννιά χρόνια και σήμερα
ψάχνω τα κύματά σου...
Στιγμή μη σε ξεχάσω και χαθείς
Κάθε μέρα ταξιδεύω προς τα κει.
Πατέρα μου ζεις;;;
Κάθε μέρα ζω τη ζωή μου ακούγοντας εσένα.
Αντλώντας τ΄ αποθέματα που δε στερεύουνε ποτέ...
Γιατί με γέμισες αγάπη και ψυχή και καλοσύνη.
Επειδή έτσι ήσουνα εσύ.
Πατέρα μου ζεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2006