Aλλόκοτη οργή

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξέρω ένα δρόμο που δεν πάει πουθενά
Μια διαδρομή που πάντα πίσω με γυρίζει
Είναι καημός να ζεις μια τέτοια μοναξιά
Με τόσο κόσμο που η ανάγκη σε ραγίζει...

Δεν βλέπω όνειρα τα βράδια μα σκιές
Γυμνά φαντάσματα της μνήμης οργισμένα
Γίναν τα δάκρυα στα μάτια μου σκουριές
Άδεια κουφάρια τα κορμιά τσαλακωμένα...

Όταν μια μέρα ξημερώσει μια βροχή
Που τις αλήθειες απ' την λάσπη μου ξεπλύνει
Θα περισσέψει και για μένα μια ζωή
Σαν μια στιγμή πιο ζωντανή σ' ότι έχει μείνει...

Αν μετρηθούμε θα τελειώσουν οι γιορτές
Θα υποφέρουν οι αθώοι κι οι προστάτες
Αν πουληθούμε θα στερέψουν οι ζωές
Θα περισσέψουν μοναχές οι αυταπάτες...

Έχει ο κόσμος μια αλλόκοτη οργή
Είναι μια σκέψη το παρόν παροπλισμένη
Μια ευκαιρία που μπορεί ν' αναστηθεί
Κι ίσως μια νύχτα νηστική και παθιασμένη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-06-2014