μακροβούτι

Δημιουργός: giannis0911, X.Ι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα πρέπει να ήταν από τα μεγαλύτερα καράβια στο λιμάνι . Μεγαλόπρεπο και επιβλητικό καθώς έσχιζε τα πέλαγα στα δύο και χόρευε πάνω στις φουρτούνες. Από κάτω του η θάλασσα έτοιμη να το καταπιεί στο πρώτο λάθος και από πάνω του ο ουρανός που δεν μπορούσε να ακουμπήσει. Μα η ψυχή στα ύφαλα. Κάτω απ το νερό πάντα . Σε ένα ταξίδι δίχως ανάσα. Όπως του Πέτρου του Γιάννη της Ηρώς . Σ ένα ταξίδι δίχως γυρισμό. Σ ένα μακροβούτι χωρίς επιστροφή. Με πολικό αστέρα το θάνατο. Το γυρισμό μες το λιμάνι της γαλήνης. Να στέκουν και να σε περιμένουν.

Κι απ την άλλη ο έρωτας. Κι ο άνθρωπος. Αυτός ο άμυαλος κατακτητής. Αλλοπαρμένος και αλλοπρόσαλλος.

Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό; Να κατακτήσεις τον έρωτα ; να αλώσεις το κάστρο του; Δεν ξέρεις , δεν εμαθες αμυαλε , δεν υποψιαστηκες ποτέ σου , πως αν ο έρωτας και το καστρο του αλωθούν , κάτω απ τη σκιά σου , πεθαίνει σαν ένας κοινός θνητός , τμητός ;Κι εσύ άμοιρε επιβουλεύεσαι το άρρητο ;

Μόνο στη σκιά του δύστυχε , ο έρωτας γίνεται αιώνιος. Οταν την ερωμένη την έχεις στο πιό ψηλό σου σημείο. Εκείνο που δεν μπορείς να αγγιξεις , το πιό ευήλιο της υπαρξής σου παράθυρο, για να βλασταίνει και να μεγαλώνει και να ψηλώνει , να ορθώνεται μπρος στα μάτια σου κι εσύ να μην την φτάνεις ποτέ και να την διεκδικείς ατέρμονα. Τότε ο έρωτας σου αγγιζει την αιωνιότητα.

Αλλιως πεθαίνει και παραδίπλα του κι εσύ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-06-2014