Της ξενιτιάς το δάκρυ

Δημιουργός: αυγουστης, Αυγουστής Μαρούλης

Στους απανταχού Έλληνες της διασποράς.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάει καιρός που έφυγες πολύς,
ήταν προς τα τέλη του πενήντα,
χρόνια έχεις στην πλάτη εβδομήντα
και ο δρόμος δύσβατος, μακρύς.

Μόνη λύση η κλέφτρα ξενιτιά
μαύρες μέρες, φτώχεια, δυστυχία,
το καράβι πήγε Αυστραλία,
"θα ξανάρθω πάλι βρε παιδιά!"

"Και συ μανούλα μου καλή,
μην κλαις είναι μαχαίρια
τα δάκρυά σου και τ΄ αστέρια
πάντα θα μιλούν για επιστροφή".

Δούλευες συνέχεια σκληρά,
δρόμους έφτιαχνες για τρένα
και τις ράγες κοίταζες θλιμένα
στ΄ όνειρο να λένε γεια-χαρά.

Ρίζωσες σα δέντρο εκεί γερά,
έκανες καρπούς, παιδιά κι εγγόνια,
μα τα παιδικά σου τώρα χρόνια
βλέπεις σαν ταινία που γυρνά.

Έν΄ αστέρι πέφτει από ψηλά,
δάκρυ μοιάζει, γίνεται ποτάμι
και μια μάνα που ΄χει αποκάμει
κλαίει στ΄ουρανού την αγκαλιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-03-2006