Η σιωπή του καλοκαιριού

Δημιουργός: montekristo

2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς να τρυπήσεις την σιωπή
που σαν την άμμο, την κινούμενη
σε σκεπάζει ολόκληρο
κι ύστερα τρυπώνει μες στα αυτιά σου...
Το μόνο π' ακούγεται αυτό το καλοκαίρι
είναι τα βήματα απ' τα μυρμήγκια,
μες στο λιοπύρι κουβαλούν κάτι τεράστιους
σπόρους ως την φωλιά τους
Πέρα δώθε, πέρα δώθε αναπαμό δεν έχουν
Και τα αντλιοστάσια των δέντρων
μονότονα γρου.. γρου.. γρου ..
ανεβάζουν την λιγοστή υγρασία της γης
απάνω ως τις φυλλωσιές τους

Που και που, ακούς τριξίματα
κραακ κραακ είναι η καρδιά του μεσημεριού
που σκίζεται, στα δυο ..στα τέσσερα
μεγαλώνει ώρα με την ώρα, γεμίζοντας
με ρωγμές το εσωτερικό της
Και τρέχουν να κρυφτούν εκεί μέσα η θλίψη και η ελπίδα,
να δροσιστούν στις σκιές
Σε μια τέτοια ρωγμή σκάλωσε το πόδι μου, όπως σκαλώνει
στις σχισματιές της γης, από τη ξέρα, η βλάστηση
Το φίδι στη ρίζα του βράχου κουλουριασμένο
μικρές μικρές γουλιές δοκιμάζει το δηλητήριο του
Και μια μέλισσα αιωρείται με φτερά ακίνητα
σαν τους ακίνητους δείκτες του σταματημένου ρολογιού
τρεις παρά τέταρτο Μεσημέρι σταματημένο

Απ' το πηγάδι ο αντίλαλος της σιωπής του νερού
εκτοξεύεται αρτεσιανό μπουμμ μπουουμμ μπουουουουμ
κανοναρχεί τον θάνατο που ζωντάνεψε ή τη ζωή που πέθανε
Το φίδι δεν άντεξε, δάγκωσε την ουρά του, φαρμακώνοντας την
Το τέλος ενώθηκε με την αρχή
Η μέλισσα ράγισε κι έπεσε
Το ίδιο κι ο χρόνος, έσπασε σε μεγάλα κομμάτια
Ξεχύθηκαν έξω οι νεκροί
και ψάχνουν να βρουν τα κόκαλα που τους λείπουν
Χάος και σύγχυση, σύγχυση και χάος
«Άστον κάτω αυτόν τον βραχίονα, είναι δικός μου!»
αυτό ακούστηκε για τελευταία φορά
κι ύστερα το μέλλον, ελεύθερο πια απ' το παρελθόν
με χαμένο το παρόν του, έντρομο εξαφανίστηκε
προς άγνωστη κατεύθυνση
με τη σιωπή του καλοκαιριού να του τρυπάει τα αυτιά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2014