Ειρμός 4

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για τον άνθρωπο που έπαθε σημαία
Και που κατάντησε οίκτος
Για τα όνειρα μου της ελευθερίας που πετούν αυτοί
Στων εθνών τις υψικαμίνους

Και τα παράθυρα θα γεννούν όπλα
Της κρύας βροχής το ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου
Περιπλανώμενο τριαντάφυλλο πια η αγάπη μου για τον κόσμο
Κούφιο ποτάμι όσοι με είδαν , μου είπανε

Και οι πόλεις θα γεννούν οβίδες
Να επιδιώξω την πυρκαγιά
Αχ μικρό μου παιδί των ετών μου μπριλάντι
Τραγούδι του πεθαμένου ζωγράφου ξεπηδά από το καβαλέτο
Μονάκριβη μου Ειρήνη, τα πόδια σου κομμένα
Από εμάς τους πολυμήχανους.

Τόσα του θανάτου αστέρια ψηλά κρέμονται
Κι εγώ παραπατώ μες το σκοτάδι που γεννούνε
Και οι νύχτες θα γεννούν κλουβιά
Μα αποκλείεται να δώσω όνομα σε αυτό που θέλουν να παγιδέψουν
Θάρρος απέναντι στο ατσάλι
Και από τον ίσκιο
Ένας ήλιος είναι απέναντι

Το χειρότερο είναι δεν φταίει κανείς , παρά εγώ
Που τα φτερά μου τα βαθειά του πηγάσου
Από τα δεκατέσσαρα τα κατάτρωγα
Σαν άπληστος και ανέκφραστος παρά τη δύναμη μου ‘ αδιάφορος
Τι κι αν ο θεός που κινεί τον θεό μου , μου μιλεί και μου λέγει
Και στον καθένα μας στο αχνόφεγγο της ύπαρξης, μου είπανε , και το ξέρω
Στα δικά μας νύχια τα δισεκατομμύρια του είδους μας που υποφέρει
Και στα δικά τους εμείς
Σταματήστε τις ελεημοσύνες, ήμαρτον !
Μη βεβηλώνετε την περηφάνια της σκέψης

Σε μηδέν μάτια να βαστηχτούν δάκρυα είναι αόρατο
μπρος το τρανό της θάλασσας το λόγο
σαν ο καιρός που μας δίνει, συντομεύει
με βία και με πρακτική
την ματαιότητα ότι το παιδί μου έχω μητέρα
μονάκριβη μου Ειρήνη, στα μεγάλα σου μάτια
ο λόγος που τον θεό μου κινεί
και δεν περιφρονώ , μόνο λυπάμαι τον αβέβαιο ακόμη.


{Α}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-09-2014