Πέρα απ'τ'απέραντο..(απόσπασμα από το 'φημονό

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από : 'Τα λιανοτράγουδα της Ελμύρας'.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέρα απ'τ'απέραντο.

Πέρα απ'τ'απέραντο να ταξειδέψει
είπ'η ψυχή μου,
πέρα απ'την νύχτα μέρας ν'ακούσει
λόγο αρκτικό..
Μπάρκο αρμάτωσα κι'άρμενα έπλεξα
'γώ το κορμί μου
κι'είπα -'Την μαύρη ώρα φυλάξου
και το κακό!'
Φύσηξαν ύστερα καιροί σκαληνοί,
ευχές και κατάρες,
σ'άγνωστες θάλασσες την πήραν αρμένισμα
μαύρες αντάρες,
σε πέλαγα'χάθη κι'ήρθε, στο δάκρυ,
βορηά χελιδόνι..
-'Σφύρα στ'απέραντο άκουγα',μού'πε,
'σφύρα σ'αμόνι!'

-Ποιός τ'αμόνι ,την ρώτησα,'ποιός τ'αμόνι χτυπά;'
'είναι γύφτος;'
'Φτιάχνει ή σπάζει δεσμά σ'όσα η Μέρα γεννά
σ'όσα η Νύχτα τα παίρνει;
Της καρδιάς του απέραντου είναι άραγε ρίγος
ο χτύπος;
..ή αγέρας παράξενος που ανθούς λησμονιάς
στην άβυσσο σπέρνει;
Μα την πνίξαν λυγμοί και λευκό γιασεμί
μού'πε: '-Μή
του ανεσπέρου καιρού να διαβεί της ζητάς
την γραμμή!
Μέσ'του χρόνου την λάβα στην στιγμή θα καεί,
όπως είδα να καίγεται το 'νυν' στο 'αεί!'

Την ερώτησα τότε: -Της ζωής που τραβά
τ'αφρισμένο ποτάμι ;
Στα νερά του ποιούς σέρνει και ποιός φέρνει ξανά
ζωντανούς τους πνιγμένους;
Πως την λεν την ροδιά και τον άνεμο πως
που φυσά το καλάμι ;
Ποιός αγέρας που'χάθη σε ξωκκλήσια μικρά
να μιλά στους χαμένους ;
Και τα χρόνια που ξόδεψε καιρού πυρκαγιά
που τάχα πηγαίνουν ;
'Κι'απ'τ'αμόνι ο ήχος',τήνε ρώτησα πάλι,
'πως δεν φτάνει στ'αυτιά μου; '
Και μου'φάνη πως άκουσα,σαν λυγμό από βιολί
λόγια μύρια να βγαίνουν
νερών...που χανόνταν σε στέρνα σιωπής..
και μιλούσε η καρδιά μου...
[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2014