Αντίο, Μάριε

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Ο θάνατος, αυτός ο απροσκύνητος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το 'ξερες, Μάριε... έχει ο κόσμος μας ανάγκη
από γιατρούς, όπως κι η ανθρώπινη ψυχή...
Από ιππότες που ορμούν μέσα στη μάχη
με μόνο όπλο της καρδιάς την ιαχή...

... ο σαρκασμός την ανθρωπιά μας πως διασώζει,
και απ' την ανθρώπινη κακία μάς φυλά...
Δίχως αγάπη η αφροσύνη πως δεσπόζει
κι η απανθρωπιά μας πως το ήθος ξεγελά...

Πλούτο αμύθητο στο πνεύμα και στα στήθια
είχες μαζέψει μες του κόσμου το βρομιά...
Λίγοι από 'μας θα είχαν αντέξει την αλήθεια
που με την πέννα σου εχάραζες βαθιά.

Χιλιάδες μάτια των παιδιών μάς σημαδεύουν
μες την γραφή σου, που 'ναι ρόδο και καρφί...
Τις κοιμισμένες συνειδήσεις αναδεύουν,
και αν μας ματώσουν, στάζει μύρο η πληγή.

Ποτέ, καλέ μου, τα μολύβια δεν σωπαίνουν,
σκίτσο η ζωή μας με κρυφές απαντοχές...
Οι άγγελοι πάντοτε φωτίζουν κι ανασαίνουν
του μεγαλείου της ψυχής... τις διδαχές.

Πάει καιρός απ' το στερνό το μήνυμά σου,
το φακελάκι πάντα θα 'ναι ανοιχτό...
Ήξερες τότε... τα ολόλευκα όνειρά σου,
νικούν τον θάνατο, ξορκίζουν το κενό...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-12-2014