Το αστεράκι

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Γράφτηκε στις 6.1.2015

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο τζάμι, τις νύχτες, είν’ ένα αστεράκι που λάμπει χρυσό,
χρυσά είν’ τα μαλλιά του, χρυσή κι η αγκαλιά του, κεράκι ρεσώ.

Στο τζάμι όλο μένει και δεν ανεβαίνει να φέξει τη γη,
θυμώνουν τ’ άλλα άστρα, θυμώνει η σελήνη, θυμώνει κι η αυγή.

«Γιατί», το ρωτάνε, «κρατείς τα χρυσά σου φτεράκια κλειστά,
γιατί δεν τ’ ανοίγεις, αστέρι να γίνεις στον κόσμο μπροστά»;

Κι εκείνο λουφάζει, το δάχτυλο βάζει στα χείλη: «Σιωπή!
Σιγά να μιλάτε, στον ήλιο να πάτε κι αυτός θα σάς πει».

Πηγαίνουν στον ήλιο, στο μπλε το βασίλειο της μέρας της μπλε,
κομπλέ που ’χει ντούκια, κομπλέ τα σεντούκια, τα πάντα κομπλέ.

Τον βρίσκουν να νέθει, μ’ ολόχρυσο νήμα, καινούργια στολή,
«κυρ-ήλιε», τού λένε, «τη γνώμη σου θέμε, συγνώμη πολύ».

«Γνωρίζω, παιδιά μου, λυπάται η καρδιά μου και χάνω τον νου,
που τούτο τ’ αστέρι, στον δρόμο δεν στέργει να βγει τ’ ουρανού.

»Μ’ αν ξέμπαρκο μοιάζει, χρυσόσκονη στάζει και λάμπει, επειδή
σ’ ένα άρρωστο στέκει, και το παραστέκει, θλιμμένο παιδί».

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2015