Ο δικός μου Άμλετ

Δημιουργός: kotsani, Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κατά τη γέννα στο μέτωπό μου πυρόγραψε η ειμαρμένη,
Κι από μικρός ήμουν θαμώνας πειθαρχείων,
Που απολάμβανα την μοναξιά πεφωτισμένη,
Καρτερικός στη βία λέξεων και των βιβλίων.

Γνώριζα πώς να κρύψω τη φαρμακερή ματιά,
Μπορούσα να χαμογελάσω μόνο με το στόμα.
Διαπαιδαγωγημένος απ’ του γελωτοποιού τη βαρβατιά,
«Αμήν! Καημένε Γιόρικ!» ας είναι ελαφρύ το χώμα...

Απέφευγα με απέχθεια την μοιρασιά
Των λάφυρων, προνομίων και βραβείων.
Μες στο λαό μου ένιωθα την ξενοιασιά,
Ενώ μέσα στα κάστρα την οσμή σφαγείων.

Γρήγορα ξέχασα την θηρευτική μανία,
Μισούσα τα κυνηγόσκυλα, και τα λαγωνικά.
Τραβούσα χαλινάρι όταν έβλεπα τη λεία
Και με μαστίγιο δάμαζα ένστικτα φονικά.

Έβλεπα πως των αρχόντων το σκόρπισμα σκληρό
Όλο και περισσότερο μοιάζει με ασχημία.
Τη νύχτα, μυστικά, μες στα τρεχούμενα νερά
Ξέπλυνα της ημέρας την κτηνωδία.

Έψαχνα μάταια τον Θεό με αστραπή του,
Γινόμουν παλαβός μ’ αυτά που κατέβαζε η κούτρα.
Δε μ’ άρεσε ο αιώνας και οι άνθρωποί του
Και έπεφτα στο διάβασμα με μούτρα.

Μόνο εκεί έβρισκε το μυαλό μου οξυγόνο.
Ήμουνα της ζωής το ξένο σώμα,
Και άθελα τον εαυτό μου εξίσωσα με φόνο
Αυτού, με τον οποίον θάφτηκα στο ίδιο χώμα.

Εγώ ο πρίγκιπας δεν ήθελα να γίνω βασιλιάς.
Περιφρονούσα τη βία και τον θρόνο ψυχοκτόνο,
Ενώ στα μάτια τους ήμουν της εξουσίας άρπαγας
Και σκότωνα τον ανταγωνιστή για θρόνο.

Ο μεγαλοφυής ο παφλασμός σαν παραμιλητό.
Μέσα στη γέννηση ο θάνατος προβάλλει,
Ενώ όλοι μας θέτουμε απάντηση ευθύς,
Και δε βρίσκουμε την ερώτηση μεγάλη.

Β. Βισοτσκι

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-01-2015