Ειν' ο έρωτας

Δημιουργός: Philologus 89, Ορέστης-Ίωνας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χρώμα λευκό στην άκρη πάνω ενός ψηλού βουνού
και μια φωνή μικρού παιδιού
να σπαρταρά και να δακρύζει
στο κρύο μέσα και τη βροχή.

Άνοιξη μες στην καταιγίδα.
Λάμψη κι αγκάλη στο σκοτάδι,
φεγγάρι, γέλιο στη σιγή.
Κι ένας μικρός ανθός μες στων ματιών την όψη.

Χαρτί κι ένα μηδέν.
Ρόδο, ρόδο αμάραντο. Μα και μαραμένο.
Βάλσαμο στην όχθη εκείνη των ονείρων
και των λογισμών και…

θλίψη γλυκιά. Ανείπωτη κι αόρατη.
Με σκέψεις βουβές. Σαν σύγνεφου σταγόνες,
δίχως μιαν ηλιαχτίδα στης άνοιξης τ’ αντίκρισμα.
Κι ακμής αντιστάθμισμα.

Πηγάδι μ’ άφθονο και καθαρό νερό,
αγνάντι, πέρα στον βυθό και στου ουρανού τ’ απέραντο.
Σταγόνα στη θάλασσα μέσα τη δική σου εγώ
και δάκρυ αγνό στο πέλαγο

ειν’ ο έρωτας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-04-2015