Φωνή τ' Aνέμου

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Λες και καμιά δεν αγαπάς και του αγέρα του μιλάς
κι εγώ, είχα δυό όνειρα και τα ’λεγα του ανέμου:
πες μου απόψε που γυρνάς και μου ζητάς το λόγο
κι απ’ οποιαδήποτε γωνιά βγαίνεις στο δρόμο μου λοξά.

Στο πέρασμά σου μ’ αδικούν κι ύστερα μ’ υπομένουν
σα δικαστής αδέκαστος και σαν τιμωρημένος
είχες περπατησιά αγοριού κι ομπρός μου ερχόσουν ξαφνικά
αγριεμένα άλογα στου νου τα πιο παράλογα
τα χαλινάρια των καιρών παράτησες και τρέχουν.

Tην κοριτσίστικη ψυχή αντίκρισες του κόσμου
η μάνα της θα έσταξε στα χείλη της κεράσι
και την φωνή της γνώρισες πριν στα αυτιά σου φθάσει
αγέρα λύσ’ της τα μαλλιά τις μνήμες που μαραίνουν.

Θυμάσαι αυτόν τον ψίθυρο, θυμάμαι αυτό το αγκάθι
γέροντα και το γέλιο σου κάτι είχε να μου πει
στον πόνο του κόσμου βγαίνεις απέναντι και λες
μην πονάς και μην κλαις
απόψε ποιους συνάντησες έλα κοντά και πες μου
ριγμένη επ’ ώμου η ζωή σαν το ρούχο, ενός αλήτη τ’ ουρανού
που πάντα έλεγε φεύγω.

Μέσα στο φως του φεγγαριού τις σκέψεις μου δαμάζανε
σε μέρος που θα κράταγε και τους ανθρώπους μακριά
ταξίδι του νου, να βγω εκεί που κατοικώ
σε τόπους να μπω που τους κρατάνε μυστικούς
αυτούς τους τόπους αγαπώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-06-2015