Κατά βάθος

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κατά βάθος,
υπεύθυνη για αυτό,
το καταπληκτικό ποίημα,
είναι μια λάμπα.
Μια ομορφη, παλιομοδίτικη λάμπα,
σ’ ένα κεντρικό μπαρ,
σε μια μεγάλη πολη.
Προσπαθούσα να πνίξω,
την αδιαφορία μου,
για τα τεκταινόμενα,
μέσα σε ποτάμια μπύρες,
συναρπαστικές θηλυκές παρουσίες
και μουσικές νότες,
που ορμούσαν έξω από ηχεία,
σαν πάνοπλος, ορκισμένος στρατός,
ενάντια στην αιώνια,
πανανθρώπινη μιζέρια.
Η κοπέλα του μπαρ,
αγκάλιαζε τον εαυτό της,
με μια κίνηση,
που φαινόταν σε όλους,
φυσιολογική.
Οι νότες ξεχύνονταν,
από τα ηχεία.
Τα χαμόγελα,
ξεχύνονταν από τα στόματα.
Η αδιάφορη νύχτα,
συναντούσε την μοίρα της.
Χόρευε στα στενά,
σαν τον Μοντιλιάνι,
γύρω από το άγαλμα,
του Μπαλζάκ.
Οι ζωγράφοι έπιναν.
Οι ποιητές έπιναν.
Οι χορευτές χόρευαν.
Οι Θεοί γελούσαν.
Οι νότες χιμούσαν,
έξω απ’ τα ηχεία
και ξέσχιζαν
την αιώνια, πανανθρώπινη,
μιζέρια,
για μια στιγμή,
ή για όσο χρειαστεί.
Κι εκείνη, η όμορφη,
παλιομοδίτικη λάμπα,
μου εξηγούσε,
ότι για κάθε απελπισία,
υπάρχει αντίδοτο,
για κάθε δυστυχία,
υπάρχει φως,
για κάθε πόνο,
υπάρχει μάχη,
που τον μετατρέπει,
στο αντίθετο του.
Η μπύρα έρεε.
Η γιορτή εξαπλωνόταν.
Και ο διάολος,
ήταν ό,τι πιο λυπημένο,
συνάντησα τριγύρω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-06-2015