Ως πότε;

Δημιουργός: ΙΑΣΩΝ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με τόσα αστέρια να μας κοιτάζουν...
με τόσα αθώα βλέμματα ανθών να μας χαιρετούν...
πώς μπορούμε φραγμούς να υψώνουμε στην ελευθερία;

Πόσο γαλάζιος ακόμα να βαφτεί ο ουρανός για ν' αγαπήσουμε;
Πόσο πιο ταπεινό πρέπει ν' ακουστεί το τραγούδι της δεκαοχτούρας
για να κοιταχτούμε ίσια στα μάτια;

Αυτά τα στάχυα που κουβαλούν την τροφή μας
είναι φτιαγμένα για όλους
κι όμως λίγοι τα κατέχουν.
Αυτός ο ήλιος που ανασαίνουμε
απλώνει τα μάτια του παντού
κι όμως κάποιοι καταδικάστηκαν στο σκοτάδι...

Όχι το σκοτάδι της ύλης των ονείρων
που χλευάζουν το άκοσμο...
όχι το σκοτάδι της πύλης του απείρου
και της ελπίδας των τάφων που περπατούν...

Μιλώ για την απόγνωση
εκεί που στο χαμόγελο των παιδιών
υψώνονται στοιχισμένες λεπίδες
και τα χέρια τους δεν έχουν πια φλέβες
να παίρνουν απ' την καρδιά όνειρα με αίμα.

Ας είναι...

Ίσως η απόσταση απ' τ' αστέρια να είναι μεγάλη ακόμα
και τα μάτια μας ανέτοιμα να βηματίζουν
στο κόκκινο και το χρυσό των λουλουδιών
ίσως ο ουρανός να μάχεται ακόμα το θάμπος του ορίζοντα
μέχρι να ενωθεί με τη θάλασσα,
τη θάλασσα που γεννηθήκαμε,
αυτή που καθρεφτίζει τον ήλιο
στο απύθμενο μέλλον,
ίδια με τη θάλασσα του σιταριού
που αιώνες τώρα πνίγει το δίκιο,
ίδια με τη θάλασσα των νεκρών αδελφών...

...στα κορμιά τους ,συντριβάνια της ειρήνης,
ζωντανοί ποιητές κόβουν σε άλικα τριαντάφυλλα
τον ουρανό που ξεχύνεται απ' τις πληγές τους
και τα μάγουλα των παιδιών για δες...

...ξανακοκκινίζουν!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-07-2015